Τελείωσαν και οι εκλογές και λίγοι κατάλαβαν το αποτέλεσμα. Όλοι μιλάν για νίκη εντωμεταξύ ενώ το σημαντικότερο πρόβλημα που είναι η ανάδειξη των προβλημάτων της αυτοδιοίκησης πέρασε και πάλι στα ψιλά γράμματα. Πως είναι δυνατόν να μιλάμε για πολιτική αυτοδιοίκησης όταν έχουμε τόσους δήμους και νομαρχίες που είναι ουσιαστικά δεσμευμένοι στην εκάστοτε περιφέρεια; Για ποιο λόγο ψηφίζουμε δηλαδή, για να κάνει όποιος θέλει τα παιχνιδάκια του; Για να πούμε ότι βγήκαμε από τον λήθαργο των απολιτικών μας ημερών και να κατηγορήσουμε όσους δεν μας βολεύει η παρουσία τους ως δημόσια πρόσωπα επειδή δεν έχουν βολέψει τους δικούς μας στο δημόσιο; Μέχρι πότε θα βγαίνουν τα κόμματα και οι παρατάξεις τάζοντας θέσεις καλοπέρασης στον δημόσιο τομέα;
Η διαφοροποίηση είναι σε μας, μόλις καταλάβουμε την νοοτροπία της πόλης, Ελλάδας, Ευρώπης και κόσμου που θέλουμε να ζούμε. Δεν είναι υποχρεωμένοι οι πολιτικοί να αλλάξουν κάτι αν δεν υπάρχει πολιτική αλλαγής από τον λαό. Δεν θα το καταλάβει όμως ποτέ ο λαός αν μένει έξω από τα πράγματα σαν αδιάφορος περαστικός, ούτε καν θεατής. Τουλάχιστον ο θεατής έχει την δυνατότητα αποτίμησης της πολιτικής παράστασης στο τέλος της. Φταίει η μόρφωση, η τηλεόραση, το οικονομικό επίπεδο λένε διάφοροι. Η νοοτροπία φταίει και τίποτα άλλο. Έχω γνωρίσει φτωχούς και αγράμματους με σοβαρότητα πολιτικής άποψης που στηρίζεται στην αποτίμηση της αντιληπτής τους καθημερινότητας. Άνθρωποι που δεν γκρινιάζουν και παραπονιούνται αλλά διεκδικούν και διαμορφώνουν πολιτική. Άνθρωποι που ξεκινούν διορθώνοντας το στραβό που βλέπουν μπροστά τους και ξέρουν ότι αν το αφήσουν θα στραβώσει περισσότερο. Απλό παράδειγμα είναι το μάζεμα των σκουπιδιών και η καθαριότητα των δημόσιων χώρων, ο σεβασμός στην δημόσια περιουσία, στον συγκάτοικο, στον γείτονα και τον συμπολίτη, στον άλλον γενικότερα. Αν η νοοτροπία του σύγχρονου ανθρώπου εξακολουθεί μετά από χιλιάδες χρόνια εξέλιξης να παραμένει πεπερασμένη στις ατομικές (καλά να περνάω εγώ…) ανάγκες, τότε δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε για κοινωνίες. Δεν υπάρχει λόγος να είμαστε οργανωμένοι και να προσπαθούμε για το καλό ενός τόπου, μίας χώρας ή του κόσμου ολόκληρου.
Μόνο με την μετεξέλιξη του τρόπου σκέψης σε μια συλλογική προσπάθεια να βελτιώσουμε το συνολικό επίπεδο θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε και από το κοινωνικό και από το πολιτικό τέλμα που έχουμε πέσει. Με την απλή διαδικασία της βοήθείας της γειτονιάς μας για αρχή, της πόλης μας συνεχίζοντας, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε την αξία της παγκόσμιας βελτίωσης αφού θα έχουμε γνωρίσει τις διαδικασίες που χρειάζονται. Από κάπου ξεκινάμε για να καταλήξουμε στο σπουδαίο, που θέλουμε όλοι δηλαδή, στην απόκτηση αξιοπρέπειας.
