Θεωρίες Χάους

Η βία, φέρνει βία.

Ένας βλάκας αποφάσισε να τραβήξει σκανδάλη μέσα στην πόλη. Πρόβλημα αρχών, πρόβλημα συμπεριφοράς, πρόβλημα κατανόησης, πρόβλημα εξουσίας ή απλά φόβος και ανικανότητα. Ότι και να ήταν το κακό έγινε. Και το θύμα όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις αθώο. Εάν ήταν το δικό σου παιδί τυχαία περαστικό από κει; Δεν θα ήθελες να τον σκοτώσεις για την αδικία; Δεν θα ήθελες να πάρεις την δικαιοσύνη στα χέρια σου, όποιο και να ήταν το τίμημα, τυφλωμένος από την οργή και την εκδικητική μανία;

Εδώ είναι το μεγάλο λάθος μας. Καίγοντας ένα κατάστημα, σπάζοντας στο ξύλο έναν άλλο που σου φαίνεται πλουσιότερος, σκοτώνοντας έναν άλλο “μπάτσο”, που μπορεί να είναι ικανότατος στην δουλεία του, αλλά απλά περνά την λάθος στιγμή από το λάθος σημείο, δεν κάνεις τίποτα. Τίποτα, τίποτα παραπάνω από το ξεφτίλισμα της όλης κατάστασης σε μια δήθεν επανάσταση. Δήθεν γιατί δεν έχει στόχους, δεν έχει συνοχή, δεν έχει νόημα. Είναι απλά ένα ξέσπασμα οργής ενάντια στην αδιαφορία του οργανωμένου κράτους για τα σοβαρά μας προβλήματα. Ξεσπάμε γιατί δεν έχουμε λεφτά, γιατί δεν έχουμε βίλες και εμείς; Ή μήπως γιατί δεν θέλουμε να έχει κανείς; Γιατί θέλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, τον λόγο που μας κάνει να ζούμε; Ή γιατί δεν μπορούμε να έχουμε αξίες και κουλτούρα; Ακούω τις ανάλογες συζητήσεις σε κανάλια και blog, βλέπω τις εικόνες καταστροφής στον περίγυρο, άλλους να χλευάζουν τις καταστάσεις, άλλους να ασχολούνται με δεξιούς και αριστερούς, άλλοι να μιλούν για επερχόμενη χούντα και άλλοι για την αρχή μιας επανάστασης, αλλά μέσα σε όλα αυτά ελάχιστους να συνειδητοποιούν την πραγματική ιστορία.

Ποιος σπάει για να ξεσπάσει; Ποιος καίει αυτά που τον καίνε; Υπάρχει κανένας που πήγε να σπάσει την Αθήνα επειδή το παιδί του χάθηκε στον δρόμο από κακοτεχνίες; Υπάρχει κανένα εργατικό σωματείο που θα κάψει πέντε υπουργεία γιατί σκοτώνεται σε εργατικά ατυχήματα από ελλείψεις ασφαλείας τόσος κόσμος κάθε χρόνο; Χίλιες δυο αιτίες, εξευτελισμοί και θάνατοι δεν μας κάνουν να επαναστατήσουμε ενάντια σε καταστάσεις που κλέβουν τα όνειρα μας, που μας ξυπνάνε συνέχεια σε μια μίζερη πραγματικότητα, που μας αναγκάζουν να πουλιόμαστε και να ξεπουλιόμαστε για ένα ηλίθιο status. Γιατί όλοι αυτοί που δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους δεν ορμούν με οργή στην τράπεζα που τους πήρε τα λεφτά με δήθεν χρήσιμο δάνειο, στην εφορία που τους κλέβει για να τα δώσει στο Βατοπέδι και στην κάθε μιζαδόρικη κατάσταση, στην φαρμακευτική που τους πούλησε σίγουρο θάνατο για τους θεραπεύσει από αβέβαιο, στην εταιρεία τροφίμων που τους ταΐζει δηλητήρια καθημερινά;

Γιατί να αγοράζουμε από αυτούς που μας σκοτώνουν; Γιατί να δεχόμαστε το πλαστικό περιτύλιγμα από την ουσία; Γιατί το βραχυπρόθεσμό μας κέρδος είναι σαν να καταδικάζουμε το μέλλον μας; Η επανάσταση πρέπει να είναι καθημερινή, να έχει στόχους και όνειρα, να μην δέχεται συμβιβασμούς και σκύψιμο κεφαλιού, να μην αφήνει περιθώρια σε κανέναν “μπάτσο” ή άλλο δημόσιο υπάλληλο, να προσβάλει την αξιοπρέπεια μας. Να επιτρέπει στον σωστό αστυνομικό και δημόσιο λειτουργό να ζήσουν και αυτοί χωρίς φόβο και φθόνο. Να μην επιτρέπει όμως σε παρακράτος, θρησκοκαπηλευτές και μαφιόζους να κάνουν κουμάντο στην ζωή μας. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους ρόλους και τους θεσμούς του κράτους, να δώσουμε αξία σε μια δικαιοσύνη που ταράζεται από μίζες και καθυστερήσεις, να φέρουμε ξανά την πολιτική στον άνθρωπο ενεργά. Εμείς το κάνουμε με τις πράξεις μας, γιατί με την σιωπή, με την ανοχή, με την αποχή μας, απλά διαιωνίζουμε αν και μάλλον χειροτερεύουμε την κατάσταση. Όλοι έγιναν έτσι γιατί τους αφήσαμε να γίνουν, η αδιαφορία σκοτώνει τελικα…

Η Πραγματική Επανάσταση δεν είναι δεξιά ή αριστερή, είναι καθημερινή. Εχεί να κάνει με το πως κοιτάμε τον ευατό μας και πως θέλουμε να κοιτάμε τον κόσμο.

fukuoka

Αντε Πάλι..

Ε, ναι λοιπόν, κάθε φορά που θα πιάνει φωτιά θα βρίσκω και χρόνο για να γραψω ένα σχόλιο. Αυτην την φορά παρά τα 10 μποφόρια η αντιμετώπιση ήταν γρήγορη. Γιατί; Για να μην στείλουμε στον αγύριστο όλους μαζι που μας έκαψαν την προηγούμενη...