περι ορέξεως

είχα την χαρά να φιλοξενησω μερικους φίλους σπίτι μου χθές, για να μπορέσουμε να φάμε και να πιουμε ποιοτικά, με όλα τα απαραίτητα συνοδευτικά. Πιστευώ πως πρέπι να μοιραστώ την συνταγή για το αρνί που έφτιαξα χθές, μιας και ήταν εξαιρετικό το αποτέλεσμα.

 

1/2 αρνι χωρίς κεφάλι γύρω στα 3 κιλά με συκώτι και εντόσθια.

12 μεσαίες πατάτες ή 1 φλυτζάνι ρύζι

1 λίτρο ξηρό κρασί

εστραγκόν, δυόσμο, μέντα, αλάτι, καγίεν, δεντρολίβανο, αλάτι.

 

τοποθετουμε το αρνι με τα εντόσθια του μέσα σε γάλα από την προηγούμενη μέρα. Πριν ξεκινήσουμε τα ξεπλένουμε με κρύο νερο. Βάζουμε το αρνί μέσα σε μεταλλική γάστρα (dutch oven) και καρικεύουμε κυρίως με εστραγκόν και λιγοτερο με μέντα, δεντρολίβανο, αλάτι και καγίεν έτσι ώστε να πάνε πάντου γύρω γύρω από το αρνί. Κλείνουμε την γάστρα χωρίς νερό και την βάζουμε στο φουρνο στους 140 βαθμούς για τουλάχιστον 5-6 ώρες (καλό είναι να το βάλετε από το βράδυ μέχρι το πρωί στο φουρνό στους 130 βαθμούς). Αυτό είναι έτοιμο, απλά κάποια στιγμή γύρω στην μέση του μαγειρέματος το γυρίζουμε και από την άλλη πλευρά)

 

Τα εντόσθια τα κόβουμε σε κυβάκια, αφου τα ξεπλύνουμε και αυτά από το γάλα, και τα τσιγαρίζουμε με αλάτι μόνο, σε βαθύ τηγάνι με καπάκι ή κατσαρόλα, με ελαιόλαδο μέχρις ότου να ψηθούν καλά απ' 'εξω. Προσθέτουμε όλο το κρασί, χαμηλώνουμε τη φωτιά και σκεπάζουμε. Μισή ώρα μετά, ανοίγουμε το καπάκι, και αφήνουμε τα υγρά να εξατμιστουν.

 

Τις πατάτες, τις καθαρίζουμε καλά από το χώμα, με ένα σφουγγάρι, δεν τις ξεφλουδίζουμε ούτε τις κόβουμε, και τις βάζουμε να βράσουν σε μια κατσαρόλα με αρκετό νερο με αλάτι για περίπου μισή ώρα. Τίς βάζουμε μετά σε ταψί, τις κόβουμε μόνο στην μέση, ρίχνουμε ελαιόλαδο και καρικεύουμε με τα ίδια μπαχαρικά όπως και το αρνί, με περισσότερο δεντρολίβανο. Ψήνουμε στον φουρνο για περίπου 20 λεπτά στους 200 βαθμούς.

 

Σερβίρονται όλα μαζί, και μπορείτε να στραγγίξετε το ζουμί της γάστρας σε ένα μπώλ, να το ανακατέψετε με καυτερή μουστάρδα και λίγο κόρν φλάουρ για να φτιάξετε μια σάλτσα.

 

Στα εντόσθια μπορείτε να προσθέσετε και 1 φλυτζάνι ρύζι για ριζότο, αλλά τότε θα χρησιμοποιήσετε μόνο την μισή δόση (το υπόλοιπο μπορεί να μπει στην κατάψυξη μόλις κρυώσει για μελλοντική χρηση). Προσθέστε και νερό -λίγο λίγο- και ανακατεύετε συνέχεια μέχρις ότου να είναι έτοιμο.

 

Συνοδέψτε με κρασί Νεμέας... θα χρειαστείτε αρκετό και καλό!

 

Εύχομαι να το δοκιμάσετε και να μην έχασα απλά το χόρονο μου γράφωντας!!!

H ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦ(Ρ)Ο

Το αποτρόπαιο παράδειγμα με την θανάτωση των 17 κακότυχων ζώων, δεν είναι μάλλον αρκετό για να ξυπνήσει επιτέλους τα φιλοζωικά μας ένστικτα...

Η τάφρος είναι κομβικό σημείο στην ζωή της παλιάς πόλης, όχι μόνο για την δυνατότητα πανέμορφης περιπατητικής συζητήσεως, παιχνιδιού, άθλησης αλλά και για βόλτα των κατοικίδιων, υπό την προϋπόθεση να τηρούνται οι κανόνες ασφάλειας και ευπρέπειας (φίμωτρο, σακούλες απορριμάτων κτλ).

Έχω τέσσερις μικρούς σκύλους που απολαμβάνουν τα παιχνίδια και το τρέξιμο στην Τάφρο. Συχνά συναντώ και άλλους φίλους με τα κατοικίδια τους στην βόλτα μας. Η πρόσφατη ιστορία με την φόλα μας έχει αναστατώσει γιατί ξαφνικά αισθανόμαστε ανασφάλεια για τα "φιλαράκια" μας, ακόμα και σε έναν χώρο που κανένας δεν έχει προφανή "λόγο" να τα ενοχλήσει.

Αν οι υπεύθυνοι του χώρου, θεώρησαν σκόπιμο να τοποθετήσουν δηλητηριώδη παγίδες για να μην πηγαίνουμε με τους σκύλους μας εκεί, δεν θα ήθελα καν να το σκέφτομαι!!! Σε περίπτωση που το είναι μεμονωμένο περιστατικό κάποιου "διαταραγμένου" συμπολίτη μας, δεν θα πρέπει να γίνουν έλεγχοι και να ενεργοποιηθεί και η αστυνομία;

Αν λοιπόν ένα παιδί πάει με τον σκύλο του βόλτα, παίζουν, φάει το σκυλί φόλα και πεθάνει στα χέρια του, γνωρίζουμε όλοι τι θα συμβεί. Ο μόνιμος ψυχικός τραυματισμός του και η ανούσια απώλεια μιας ζωής και μιας συντροφιάς, προς όφελος τίνος; Δε θέλω καν να σκεφτώ την τυχόν έκθεση σε πανίσχυρο δηλητήριο του ίδιου του παιδιού...

Μήπως δεν θέλουν τα παιδιά και τα σκυλιά να παίζουν ή εμάς να κάνουμε την βόλτα μας με δήθεν πρόφαση του "αρχαιολογικού" χαρακτήρα; Καταλαβαίνουμε, όλοι εμείς που με σεβασμό στο χώρο τον χρησιμοποιούμε πως υπάρχουν μερικοί ανεύθυνοι που απλά αφήνουν τα κόπρανα των ζώων τους και προκαλούν κάθε λογής προβλήματα, αλλά αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί με απλή σύσταση ή και πρόστιμο σε συνεννόηση με την δημοτική αστυνομία και δεν είναι φαινόμενο που μπορεί να καταπολεμηθεί με "θανατο" του ζώου. Γιατί επιτέλους δεν τοποθετούν καλαίσθητους κάδους απορριμμάτων για να μπορούμε και εμείς να ξεφορτωνόμαστε εύκολα τις ακαθαρσίες που μαζεύουμε; Η ολική απαγόρευση μέσω εκφοβιστικών μεθόδων, που απαγορεύονται ρητά από την ΕΕ, και μας ντροπιάζουν στο εξωτερικό δεν είναι λύση. Αλλά ας μην γελιόμαστε, η τάφρος κατασκευάστηκε ως τόπος θανάτου...Εκτός κι αν δεν θέλουν καν να είμαστε φιλόζωοι.

Κατανοώ τις προεκτάσεις του θέματος και τις ευθύνες τόσο των "ιδιοκτητών" κατοικίδιων, όσο και της πολιτείας, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί μια λογική λύση.

Η φιλοζωία είναι πολιτισμός, δείχνει σεβασμό και προάγει την υπευθυνότητα. Και πάλι ευελπιστώ να μην είναι πολιτική κάποιων αλλά απλό μεμονωμένο περιστατικό...

Παλιά Πόλη, προβληματισμών συνέχεια...

Ορισμένα πράγματα, ως κάτοικος Παλιάς Πόλης δεν τα έχω καταλάβει...

Το πρώτο που με προβληματίζει, είναι ποιοι τελικά έχουν δικαίωμα στην πρόσβαση με το αυτοκίνητο τους εντός των τειχών. Αν είναι κάτοικοι μόνο, τότε το πάρκινγκ στο Παλάτι ή στην Πλατεία Χαρίτου θα έπρεπε λογικά να είναι γεμάτο κυρίως το βράδυ, που έχουν επιστρέψει όλοι σπίτι τους. Επίσης θα έπρεπε να έχει σχεδόν τον ίδιο αριθμό αυτοκινήτων χειμώνα-καλοκαίρι. Κάτι που δεν συμβαίνει όπως θα καταλάβατε.
Δεύτερον, πως είναι δυνατόν να φυλάσσεται η πόλη μόνο από την πύλη στην Πλ. Σύμης, ενώ όλες οι άλλες είναι ελεύθερες με την δικαιολογία ότι και καλά αποτελεί τροχαία παράβαση η είσοδος. Μήπως ζείτε σε άλλο κόσμο; Μήπως πιστεύετε πως με ένα σήμα θα σταματήσουν αυτοί που γνωρίζουν τη παρανομία τους, την είσοδο τους εντός των τειχών; Ή μήπως είδατε ξαφνικά μια διαφώτιση του κόσμου προς τον σεβασμό του μνημείου που δεν είχατε παρατηρήσει πριν;
Τρίτον, το μνημείο πρέπει να προστατεύεται μόνο το καλοκαίρι; Είναι δυνατόν η προστασία και ο σεβασμός να έχουν εποχιακό χαρακτήρα; Έχετε κάνει βόλτα χειμώνα Σαββατόβραδο, να δείτε τις κόντρες στην Σωκράτους, μηχανάκια να τρέχουν σαν τρελά στους δρόμους πατώντας σκύλους, γάτες και πεζούς, ενώ η σειρά των σταθμευμένων αυτοκινήτων είναι ατέλειωτη; Αυτός είναι ο σεβασμός που παρατηρήσατε; Τι απέγινε η ιδέα των ηλεκτρικών οχημάτων για τις ανάγκες των κατοίκων και επισκεπτών; Μια ριζική λύση θα ήταν η πλήρης απαγόρευση, αλλά γιατί δεν ξεκινάμε από τον περιορισμό και τον έλεγχο των υπαρχόντων;
Τέταρτον, πως γίνεται, να επιτρέπεται σε ορισμένους επιτήδειους να καταλαμβάνουν τετραπλάσιο χώρο από το κατάστημα τους με παράνομα τραπεζάκια, ενώ παράλληλα κλείνουν τους δρόμους εμποδίζοντας την πρόσβαση και οι υπεύθυνοι να να σφυρίζουν αδιάφορα; ... Δεν θέλω να θίξω κανέναν από τους εργαζόμενους στις αρμόδιες υπηρεσίες, την δουλειά τους κάνουν, με βάση τις οδηγίες που έχουν...
Πέμπτον και για να μην μακρηγορώ, είμαι απηυδισμένος από την κατάσταση που επικρατεί, με τους φασαριόζους "συγκεκριμένους" νυχτερινούς καταστηματάρχες, που ενώ γειτονιές ολόκληρες ξεσηκώνονται από τα ηχοσυστήματα μεγέθους αρένας, παραμένουν χρόνια τώρα μόνιμη πηγή ενόχλησης; Και ξεκαθαρίζω, δεν αναφέρομαι σε όλους, γιατί οι περισσότεροι ομορφαίνουν την ζωή στην παλιά πόλη με το μεράκι τους, αλλά σε κάποιους που την θεωρούν τσιφλίκι τους.
Με ενοχλεί να κάνω βόλτα το βραδάκι και να με τραβάνε στα μαγαζιά τους, να ακούω χίλιες δυο μουσικές σε ένα στενό δρομάκι στην διαπασών (και αν ο ένας είναι δυνατά είναι αναγκαστικά κι ο άλλος), να προσπαθώ να περάσω πάνω από τα τραπέζια, να βλέπω τον τύπο με το αμάξι του -μη κάτοικο- να απαιτεί να ανοίξει δρόμο ανάμεσα στους πεζούς για να πάει όσο πιο κοντά στο προορισμό του μπορεί, χίλιους δυο να μπαίνουν παράνομα ή ανάποδα σε μονόδρομους και να σε βρίζουν αν εσύ ως κάτοικος δεν κάνεις πίσω ή να σε κοιτούν με απάθεια, ενώ όλοι με τα μηχανάκια να οργώνουν τα στενάκια με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αφού ουδείς από την τροχαία ή την δημοτική αστυνομία δεν τους σταματά. Αν είμαι παράξενος και ιδιότροπος, πείτε μου το παρακαλώ και απλά θα αλλάξω κατοικία. Αλλά δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από την γοητεία των τειχών!
Αυτήν την πραγματικότητά βλέπω, χειμώνα καλοκαίρι και κανένας δεν μπορεί με τα λόγια του να μου την διαστρεβλώσει. Ζητώ την κατανόηση σας για τον τόνο μου, αλλά η ευγένεια προηγούμενων επιστολών μου πήγε στράφι. Εύχομαι τουλάχιστον την επόμενη χρονιά τα πράγματα να είναι καλύτερα. Εάν σας αρέσει να είναι η πόλη μας στολίδι και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, δεν θα έπρεπε να αρχίσουμε να της συμπεριφερόμαστε έτσι; Από τον τουρισμό δεν ζούμε ή κάνω λάθος; Είναι θέμα πολιτισμού και καθήκοντος προς την πόλη μας.

σκυλολοι...

dogs

θα ήθελα να μοιραστώ τις φωτογραφίες των σκύλων μου...

πολιτικη φυσις

Με λύπη μου παρακολουθώ την τηλεοπτική προεκλογική διαμάχη πάνω από το πτώμα της Πελλοπονήσου... ο ένας άχρηστος ρεμούλας ρίχνει ευθύνες στον άλλο... είμαι αναγκασμένος όπως και κάθε έλληνας ή πολίτης που σέβεται τον εαυτό του να πάρω θέση. Δεν είναι δύνατον να απέχω από αυτήν την διαδικασία, πρέπει να δώσω το παρόν ώστε να φανεί η απογοήτευση μου από το πολιτικό κατεστημένο που ελπίδες δεν μου δίνει και τη φύση μου καταστρέφει. Κανένα μεγάλο κόμμα δεν μπορεί να καρπωθεί τον εκνευρισμό μου γιατί δεν έχουν την λύση και από τα μικρά θα προτιμήσω αυτό με τις μεγαλύτερες οικολογικές ανησυχίες. Αυτό είναι πλεόν και το μόνο κριτήριο μου, ο σεβασμός στη φύση. Οι συνέπειες στη φύση οποιασδήποτε ενέργειας μας πλέον, πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν. Τι να τα κάνεις τα λεφτά αν δεν έχεις μελλον;

Έγινε πράξις

Πρεμιέρα χθες για την παράσταση "Σκουπίδια" του Γιάννη Ξανθούλη από την θεατρική ομάδα "Πράξις". Μια δυναμική κωμική-τραγική ευαίσθητη μαύρη παράσταση σε ένα εκπληκτικό κείμενο του κορυφαίου Έλληνα θεατρικού συγγραφέα. Η σκηνοθεσία του Κώστα Κατσουλάκη σε συνδυασμό με την μουσική του Μιχάλη Τούμπουρου, απογείωσαν τους ηθοποιούς της ομάδας, προσφέροντας μοναδικό θέαμα για τα δεδομένα μιας "ερασιτεχνικής" κατ' όνομα μόνο παράστασης. Η δύναμη των "ερασιτεχνών" ηθοποιών στηριζόμενη στην πετυχημένη σκηνοθεσία, ακουμπά τα όρια του επαγγελματισμού, ενώ υπάρχουν στιγμές που οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές.

Η αποστολή πέτυχε λοιπόν, και ο θεατής μπορεί να ταξιδέψει "πίσω" στο 2007, να αναπολήσει την πραγματικότητα του και να προβληματιστεί γελώντας από τα κωμικοτραγικά δρώμενα των χαρακτήρων. Το έργο, ακροβατώντας ανάμεσα στα όρια του μιούζικαλ, της επιθεώρησης και της δυνατής μαύρης κωμωδίας, προσφέρει και δυνατές συγκινητικές στιγμές, που σύντομα ξεπερνιούνται κάτω από την ταχύτατη ροή του, παρά την σχετικά μεγάλη διάρκεια (2 ώρες και 20'). Η παράσταση είναι εξαιρετική, με σκουπίδια για σκηνικά, ανακυκλώνοντας έστω και για μια φορά την χρήση τους, με συνεχή εναλλαγή εικόνων, χορευτικών, καυστικής διάθεσης και χιούμορ.

Πολύς κόσμος βρέθηκε στην πρεμιέρα του έργου, φεύγοντας όλοι με καλές εντυπώσεις. Στα θετικά η παρουσία των αρχών του τόπου, ιδιαιτέρως του Νομάρχη κ. Μαχαιρίδη και του Αντιδημάρχου κ. Ταρασλιά, που έδειξαν έτσι την πρόθεση στήριξης στις σοβαρές τοπικές προσπάθειες.

Η παράσταση θα συνεχιστεί μέχρι την Τρίτη 7 Αυγούστου στο κινηματοθέατρο "Ρόδον", ξεκινά στις 9 και κάτι (για να προλάβουν όσοι δουλεύουν μέχρι τις 9) και η τιμή εισιτηρίου είναι μόλις 12€.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΕ ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΠΗΓΩΝ

Γκιζάνι. Το μικρό ψάρι ζει μόνο στο σμαραγδένιο νησί και θεωρείται απειλούμενο είδος

Με χλωρίνη εξοντώνουν το σπάνιο γκιζάνι της Ρόδου

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Γιώργος Ζαχαριάδης

ΑΓΝΩΣΤΟΙ, χρησιμοποιώντας χλωρίνη, εξόντωσαν μεγάλο μέρος από τον πληθυσμό του σπάνιου ψαριού του γλυκού νερού γκιζάνι, που ζει μόνο στη Ρόδο. Η εγκληματική ενέργεια έγινε σε λίμνη των Επτά Πηγών και μαζί με το γκιζάνι εξοντώθηκαν και πολλά χέλια, καβούρια και μικρές χελώνες που ζουν στην ίδια περιοχή. Πρόκειται για μεγάλη καταστροφή, δεδομένου ότι το γκιζάνι θεωρείται από τα πιο απειλούμενα ψάρια των γλυκών νερών της Ευρώπης. Μάλιστα, έχει παρατηρηθεί ότι σε άλλες περιοχές της Ρόδου (όπως π.χ. η λίμνη των Νάνων) έχει εξαφανιστεί, ενώ τελευταία εμφανίζεται συνεχής τάση μείωσης του πληθυσμού του. Επιστήμονες του Υδροβιολογικού Ινστιτούτου Ρόδου μετέβησαν χθες στις Επτά Πηγές, όπου πράγματι διαπίστωσαν την καταστροφή. Μάλιστε βρήκαν γύρω από τη λίμνη και οκτώ μπουκάλια χλωρίνης, που προφανώς χρησιμοποίησαν οι άγνωστοι δράστες. «Εκτίμησή μας είναι ότι οι δράστες είχαν κύριο στόχο να πιάσουν τα χέλια», είπε στα «ΝΕΑ» ο διευθυντής του Ινστιτούτου Ανδρέας Ζούλας, ο οποίος προσέθεσε ότι «ρίχνοντας το υγρό μπόρεσαν να ζαλίσουν τα χέλια για να τα ψαρέψουν, παράλληλα όμως προκάλεσαν και τη θανάτωση των σπάνιων ψαριών». Το γκιζάνι είναι ψάρι μικρού μεγέθους (φτάνει έως 12 εκ. μήκος), ζει αποκλειστικά στα γλυκά νερά της Ρόδου και προστατεύεται τόσο από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και από την ελληνική νομοθεσία, καθώς θεωρείται «είδος προτεραιότητας» και περιλαμβάνεται στο Κόκκινο Βιβλίο Απειλούμενων Ειδών της Ελλάδας. Όπως λέει η ιχθυολόγος Μαρία Φωκά, το γκιζάνι απαντά σε πολλά ρέματα, υδατοδεξαμενές και πηγές της Ρόδου και θεωρείται ένας «μικρός πρωταθλητής της επιβίωσης» γιατί καταφέρνει να ζει στο εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον των ρεμάτων, που τοv χειμώνα πλημμυρίζουν και το καλοκαίρι στο μεγαλύτερο μέρος τους ξεραίνονται. Το γκιζάνι ζει μέχρι τρία χρόνια και αναπαράγεται την άνοιξη και το καλοκαίρι. Το όνομά του πήρε από τον Ιταλό καθηγητή Αλεσάντρο Γκίζι, που το εντόπισε στη Ρόδο αρχές του 1900.

Παλιά Πόλη, παλιά προβλήματα

Έχουν περάσει περίπου 500 χρόνια από τότε που η Παλιά Πόλη της Ρόδου παραδόθηκε στους Οθωμανούς και ουσιαστικά σταμάτησε η εξωτερική κατασκευαστική διαδικασία. Στην παρούσα λοιπόν κατάσταση, βρέθηκε μετά από την ανακατασκευαστική διάθεση των Ιταλών του μεσοπολέμου και τα προγράμματα του Υπουργείου πολιτισμού σε συνεργασία με τον Δήμο Ρόδου. Όσοι έχουν την τύχη να ζουν εντός των τειχών, διαπιστώνουν την σαφώς διαφορετική εικόνα που παρουσιάζει. Παρόλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλα προβλήματα που εμποδίζουν την περαιτέρω αισθητική και οικονομική ανάπτυξή της.
Το πρώτο βασικό πρόβλημα είναι η ανεξέλεγκτη κυκλοφορία πάσης φύσεως οχημάτων παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Δημοτικής Αστυνομίας. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται κατά τις νυκτερινές ώρες, όπου διάφοροι επιδειξιομανείς νεόπλουτοι, δεν αντέχουν να μην εισέλθουν μετά του καλογυαλισμένου οχήματός τους, θρασύτατα παραμερίζοντας πεζούς και θαμώνες, ώστε να βρουν την πολυπόθητη θέση. Το αστείο φυσικά είναι πως στα σημεία που συμβαίνει αυτό το φαινόμενο (στα Λουτρά και στα μπαρ γύρω από τη Σωκράτους) είναι πρακτικά αδύνατο να βρεις θέση. Η τάση των νυκτερινών επισκεπτών συνοψίζεται στο να μην δέχονται να περπατήσουν μερικά βήματα είτε λόγω των υψηλών κοθόρνων είτε λόγω της γενικότερης στάσης ζωής -πάω γυμναστήριο, αλλά δεν περπατάω. Σίγουρα και δεν είναι ότι πιο εύκολο να περπατάς μέσα στη Παλιά Πόλη με τακούνια, αυτός όμως δε είναι λόγος να απαιτείς την είσοδο σου με το αυτοκίνητο.
Στο σημείο αυτό να αναφερθώ και στον ιδιαίτερο προβληματισμό των κάτοικων. Όπως κάθε άνθρωπος προικισμένος με λογική γνωρίζει, είναι αυτονόητο να ζητούν την ευκολία τους στην καθημερινότητα, με πρόσβαση στα σπίτια τους όταν έχουν ψώνια, όταν πρέπει να πάνε και να φέρουν τα παιδιά τους από σχολεία και φροντιστήρια, και φυσικά όταν επιστρέφουν με το καλό το βράδυ, να βρουν ένα μέρος να αφήσουν το όχημα τους. Με την ιδιαιτερότητα της νυκτερινής διασκέδασης στην Ρόδο, κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο! Μπορεί το καλοκαίρι, τα αυτοκίνητα που επιτρέπεται να εισέλθουν να είναι σαφώς λιγότερα, το πρόβλημα όμως υπάρχει σε μεγάλο βαθμό μετά τις 2 το πρωί, όταν η φύλαξη έχει σταματήσει. Το χειμώνα, όμως, που όλοι μπαίνουν ελεύθερα, δημιουργούν σοβαρότατο πρόβλημα και λόγω των θέσεων και λόγω του θορύβου και του κυκλοφοριακού χάους που επικρατεί. Είναι απαράδεκτο φυσικά και από πλευράς κατοίκων, να τρέχουν ωσάν ραλίστες στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης, αλλά δεν είναι συνήθως κάτοικοι αυτοί που το κάνουν. Ο κάτοικος γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες των στενών, έχει γδάρει το αυτοκίνητο του αρκετές φορές και έχει να αντιμετωπίσει σε καθημερινή βάση αυτό το πρόβλημα. Όμως, η νυκτερινή κυκλοφορία των οχημάτων έχει και άλλα παρατράγουδα. Αγώνες ταχύτητας στην Σωκράτους στις 4 το πρωί, γατιά σκοτωμένα, ενόχληση πεζών, κτλ. Δεν είναι μαγκιά η είσοδος με το αυτοκίνητο στο κεντρικό σημείο της Παλιάς Πόλης, ούτε και θα σου πει κανένας μπράβο ή θα θαυμάσει το όχημα σου. Το μόνο που ακούγεται από τους περαστικούς είναι "τι θέλει αυτός ο ηλίθιος με το αυτοκίνητο εδώ"... Το κυκλοφοριακό έχει επίσης μεγάλο αντίκτυπο στον τουρισμό, με την ενόχληση που δημιουργείται. Ίσως μια εσωτερική συγκοινωνία, όπως αυτή που προτάθηκε, με μικρά ηλεκτρικά αυτοκίνητα να έλυνε μέρος του προβλήματος, σε συνδυασμό με καλύτερη φύλαξη, παραδειγματικά ξηλώματα πινακίδων και μπλόκα για τους παράνομα εισερχόμενους από την D' Amboise και επιβολή προστίμων για τροχαίες παραβάσεις και μετά τις 12 το βράδυ. Το πρόβλημα επικεντρώνεται στην Σωκράτους στο συντριβάνι και στα πίσω πάρκινγκ (Πλ. Χαρίτου) όπως και στα Λουτρά, λόγω της νυκτερινής ζωής. Το μεσημέρι επίσης, ορισμένοι, αν δεν έχουν καταφέρει ενοικιάζοντας μια αποθηκούλα να βγάλουν σήμα, απλά παρανομούν αφού δεν υπάρχει κανείς τουλάχιστον μέχρι τώρα, για να τους επαναφέρει στην τάξη. Δεν λέω πως επειδή υπάρχουν όλα αυτά τα καταστήματα, δημιουργείται και η ενόχληση. Η ενόχληση είναι θέμα νοοτροπίας, που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αν σεβόμασταν τον λόγο για τον οποίο έχουμε οικονομική ευημερία στο νησί. Τον Επισκέπτη, και τον Τόπο...
Προτάθηκε λύση που να αντιμετωπίσει ριζικά αυτό το θέμα; Δεδομένη πρώτη προϋπόθεση είναι η εξυπηρέτηση των κατοίκων και των ατόμων με κινητικά προβλήματα στην πρόσβαση τους για τις ανάγκες τις καθημερινότητας. Άλλη σημαντική προϋπόθεση είναι η τροφοδοσία των καταστημάτων. Ξεκινώντας με το πρώτο, ο κάτοικος, πρέπει να κινηθεί για αρκετούς λόγους. Για να πάει στην δουλειά του, για να κάνει ψώνια (καθότι τα καταστήματα εντός παλιάς πόλης δεν είναι αρκετά για να τον εξυπηρετήσουν, αφού είναι κυρίως τουριστικού περιεχομένου), για να εξυπηρετήσει άλλες του ανάγκες. Εσείς πόσες φορές δέχεστε να φύγετε χωρίς αυτοκίνητο για δουλεία ή για ψώνια; Αν όπως ακούγεται κάποιοι σκέφτονται την λύση τις πλήρους απαγόρευσης των αυτοκινήτων στην Παλιά Πόλη, τότε πρέπει να σκεφτούν καλά αυτά τα πράγματα, μάλιστα θα τους πρότεινα να ζητήσουν την συμβουλή των κατοίκων που γνωρίζουν τις συνθήκες καλύτερα. Φυσικά και δεν έχουν όλες οι περιοχές τα ίδια προβλήματα. Διαφορετικά θα αντιμετωπίσει ο κάτοικος της Κόκκινης Πόρτας, διαφορετικά του Αγ. Φανουρίου και διαφορετικά του Ρολογιού. Όπως με όλες τις συνοικίες της πόλης μας, κάθε μια έχει και τις ιδιαιτερότητες της.
Φυσικά και δεν θέλουμε μια νεκρή πόλη, στερημένη από διασκεδάσεις και καλόγουστα νυκτερινά μαγαζιά όπως είναι τα περισσότερα, αλλά δεν είναι δυνατόν εξαιτίας συγκεκριμένων παρανομούντων, όπου επιδεικνύουν την ένταση των ηχητικών τους συστημάτων για προσέλκυση θαμώνων, να στιγματίζεται ολόκληρη η νυκτερινή ζωή. Έχω την προσωπική πείρα και ως κάτοικος άλλα και ως θαμώνας αρκετών, να καταλαβαίνω πότε κάποιος προσπαθεί με φιλότιμο και σεβασμό να εργαστεί, και πότε δεν σέβεται κανέναν τριγύρω του. Πρέπει να κατανοήσουμε επίσης πως αν ένας παρανομεί, ο διπλανός του είναι αναγκασμένος να ανεβάσει με τη σειρά του την ένταση ώστε να ακούγεται η μουσική τουλάχιστον μέσα στο μαγαζί του. Όσο για τον σύλλογο κατοίκων, δεν έχω καμία σχέση, δεν με εκπροσωπεί αν και προσπαθεί να βρει συχνά την μέση λύση. Δεν πρέπει όμως να παραξενευτούν οι καταστηματάρχες αν κάποια στιγμή αποφασίσουν να μην συναινέσουν σε παράταση ωραρίων εξαιτίας της ηχορύπανσης μερικών... Αν όλοι οι καταστηματάρχες και οι θαμώνες κατ' επέκταση, σέβονταν τους κατοίκους, δεν θα έτρεχαν συνέχεια για παρατάσεις ωραρίου και μηνύσεις για ηχορύπανση. Ας μην ξεχνάμε πως τα περισσότερα μπαρ έχουν ανοικτές πόρτες και σε πολλούς εξωτερικούς χώρους ακούς μουσική από 3 ή 4 ταυτόχρονα. Εύκολο είναι, καλοί μου άνθρωποι, χαμηλώστε την ένταση και προσπαθήστε μεταξύ σας να τα βρείτε χωρίς να ανέχεστε αυτούς που σας χαλάνε τις συμφωνίες (νομίζω πως όλοι γνωρίζουμε τους ταραξίες...). Δεν θα ενοχλήσει κάποιος αν είναι ανοικτός και μέχρι το πρωί, αν δεν αντηχεί η μουσική του ανάμεσα στα τείχη! Να μην περιμένουν πότε θα περάσει το περιπολικό για να χαμηλώσουν την ένταση, έστω και για λίγο. Μπορεί να γίνει από την αρχή και να μην χρειαστεί καν να περάσει το περιπολικό και να ασχοληθεί με σοβαρότερα θέματα. Αλλά αν το μόνο που ενδιαφέρει το κράτος είναι η εισπρακτική πολιτική μέσω των μηνύσεων, που δεν το εύχομαι, τότε δεν θα βρεθεί ποτέ βιώσιμη λύση. Δεν νομίζω πως πρέπει ακόμα και ως θαμώνες να ανεχόμαστε το στέκι μας να ενοχλεί ολόκληρες συνοικίες. Δεν υπάρχει λόγος να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Λίνδου, που όλα κλείνουν νωρίς, γιατί στην περίπτωση της Παλιάς Πόλης θα κλείσουν τα πάντα εντός της, αν εκτός της το ωράριο είναι διαφορετικό.
Τα προβλήματα δεν τελειώνουν φυσικά εδώ, αλλά δεν έχω διάθεση να ξεκινήσω να μιλάω για την αισθητική των τουριστάδικων, με τις ταμπέλες και τα φώτο-κοκτέιλ, τους κράχτες, τις εκτρωματικές κατασκευές και τα παράνομα τραπεζοκαθίσματα. Απλά ήρθε πλέον η ώρα να κάνουμε μια καλή αρχή να ξεκινήσουν οι διαδικασίες ώστε να κοιτάμε με σεβασμό το μνημείο που ονομάζεται Μεσαιωνική Πόλη, να δώσουμε τα απαραίτητα κίνητρα σε κατοίκους να παραμείνουν και να επιδιορθώσουν τα σπίτια της, να παραμένει ζωντανή χειμώνα καλοκαίρι, ώστε να βοηθήσει με την σειρά της στον πολυπόθητο χειμερινό τουρισμό και να μην καταντήσει άλλη μια νεκρή πόλη, σαν την Mdina στην Μάλτα. Η πρόσφατη εξαγγελία μέτρων από την πλευρά του Δήμου, ακούγεται θετική και αν τα πράγματα κινηθούν χωρίς χάρες και βολέματα κάτι καλό θα βγει. Με γνώμονα όλως και την επένδυση όλων αυτών των επιχειρηματιών που ζωντανεύουν την Παλιά Πόλη. Δεν είναι λογικό να ζητηθεί από κανέναν να κλείσει, απλά να σέβεται τις καταστάσεις σε λογικά πλαίσια. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Σιένας με το μεγάλο μεσαιωνικό φεστιβάλ, των Κανών, της Βαλέτας ή όλων των σοβαρών τουριστικών προορισμών που γνωρίζουν πως μέσα από την καλαισθησία και τον σεβασμό στον επισκέπτη και στον τόπο τους, θα προσελκύσουν επισκέπτες με οικονομική ευρωστία. Πρέπει να ξαναγίνει η προσεγμένη η πόλη γενικότερα, με μακροπρόθεσμη πολιτική, ώστε στους δύσκολους καιρούς που θα έρθουν, να κρατηθεί ψηλά στις προτιμήσεις. Γιατί τώρα μόνο καλαίσθητοι δεν είμαστε...

Ζαφείρης Δ. Σκανδαλιάρης
http://dskandaliaris.blogspot.com

από την Παράσταση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρόδου
'το βασιλόπουλο και το χρυσό κουτάκι'

να πάτε!!

ορεινό φεστιβάλ

Τελείωσε και το ορεινό φεστιβάλ στον Ίγκο, λίγο πέρα από τα Λάερμα, έτσι, χωρίς τυμπανοκρουσίες και σκηνικά χαράς όπως πέρυσι. Η διοργάνωση ήταν σαφώς καλύτερη, το φαγητό και το ποτό έφτανε για όλους όσους ήρθαν, και ήταν και μεγάλη η απόσταση, και η μουσική χωρίς πολλά παρατράγουδα παρά τις πολλές συμμετοχές. Είχα την ευκαιρία να παίξω και με τα δυο σχήματα, με τους Νιζαμ το Σάββατο 3 Μαρτίου και με τους Blue Orange την Κυριακή 4. Εξαιρετικό το jam που έγινε το Σάββατο βράδυ όπως και οι Amor Fati την Κυριακή με παραδοσιακή μουσική από όλο τον κόσμο.

Κάποιοι όμως που δεν θέλουν το φεστιβάλ γιατί δεν βγάζουν φράγκα, αποφάσισαν να δολοφονήσουν με φόλα το λυκόσκυλο του Μιχάλη, διοργανωτή και προέδρου του συλλόγου Ορεινού Φεστιβάλ Μουσικής. Εύχομαι να μην πτοηθεί από τις ακρότητες των ηλιθίων, ανεγκέφαλων σκοταδόψυχων που το μόνο που ζητούν είναι να φαίνονται και να εισπράττουν, και να συνεχίσει με την ίδια ενέργεια στην διοργάνωση και του τρίτου φεστιβάλ την επόμενη χρονιά. Του χρόνου δηλαδή τι θα κάνουν, θα σκοτώσουν άνθρωπο ή θα δημιουργήσουν τέτοια επεισόδια που θα χαλάσουν όλο το κλίμα; Και τελικά, αν κόπτονται τόσο, ο χώρος εκεί είναι, ας κάνουν και αυτοί το κομμάτι τους και θα δούμε τη συμμετοχή...

Τόσο καιρό που ήταν; Περίμεναν να ανοίξει ο δρόμος ή να τους ανοίξει κάποιος τα μάτια;

Ουσπένσκυ Περι Τέχνης

Πρέπει πρώτα απ’ όλα να θυμόσαστε ότι υπάρχουν δύο είδη τέχνης, το ένα εντελώς διαφορετικό από το άλλο-η υποκειμενική και η αντικειμενική τέχνη. Όλα όσα γνωρίζετε, όλα όσα ονομάζετε τέχνη, είναι υποκειμενική τέχνη, δηλαδή κάτι που δεν το ονομάζω καθόλου τέχνη, διότι τέχνη ονομάζω μόνον την αντικειμενική.
Είναι δύσκολο να ορίσω τι ονομάζω αντικειμενική τέχνη, πρώτα απ’ όλα επειδή αποδίδετε στην υποκειμενική τέχνη χαρακτηριστικά της αντικειμενικής και ύστερα, αν τύχει να βρεθείτε μπροστά σε έργα αντικειμενικής τέχνης, τα παίρνετε στο ίδιο επίπεδο όπως και τα έργα υποκειμενικής τέχνης.
Θα προσπαθήσω να γίνω σαφής. Λέτε – ο καλλιτέχνης δημιουργεί. Εγώ το λέω αυτό μόνο σε σχέση με την αντικειμενική τέχνη. Σε σχέση με την υποκειμενική τέχνη λέω ότι «δημιουργείται». Εσείς δεν τα ξεχωρίζετε αυτά, αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται όλη η διαφορά. Ύστερα αποδίδετε στην υποκειμενική τέχνη μια αμετάβλητη δράση, δηλαδή περιμένετε ότι τα έργα της υποκειμενικής τέχνης θα έχουν την ίδια επίδραση σε όλους. Σκεπτόμαστε π.χ. ότι ένα πένθιμο εμβατήριο θα πρέπει να προκαλέσει σε όλους θλιβερές και ιεροπρεπείς σκέψεις και ότι κάθε χορευτική μουσική θα προκαλέσει χαρούμενες σκέψεις. Αλλά δεν είναι έτσι. Τα πάντα είναι θέμα συνειρμών. Αν μια μέρα που μου συμβαίνει κάτι πολύ δυσάρεστο ακούσω κάποιο ζωηρό σκοπό για πρώτη φορά, αυτός ο σκοπός θα ξυπνάει μέσα μου θλιβερές και καταθλιπτικές σκέψεις σε όλη μου τη ζωή. Κι αν μια μέρα που είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος ακούσω ένα θλιμμένο σκοπό, αυτός ο σκοπός πάντα θα ξυπνάει μέσα μου χαρούμενες σκέψεις . Αυτό ισχύει για τα πάντα.
Η διαφορά ανάμεσα στην αντικειμενική και στην υποκειμενική τέχνη είναι ότι στην αντικειμενική τέχνη ο καλλιτέχνης πραγματικά «δημιουργεί», δηλαδή κάνει αυτό που έχει σκοπό να κάνει, εμφυσά στο έργο του όλες τις ιδέες και όλα τα αισθήματα που θέλει να τους εμφυσήσει. Και η επίδραση αυτού του έργου στους ανθρώπους είναι απόλυτα καθορισμένη. Φυσικά, ο καθένας θα δεχθεί, ανάλογα με το επίπεδό του, τις ίδιες ιδέες και τα ίδια αισθήματα που ήθελε να τους μεταβιβάσει ο καλλιτέχνης. Δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα συμπτωματικό είτε στη δημιουργία είτε στις εντυπώσεις της αντικειμενικής τέχνης.
Στην υποκειμενική τέχνη όλα είναι συμπτωματικά. Ο καλλιτέχνης, όπως είπα ήδη, δε δημιουργεί. Το έργο του «δημιουργείται».Αυτό σημαίνει ότι κατέχεται από ιδέες, σκέψεις, διαθέσεις, που ο ίδιος δεν κατανοεί που δεν μπορεί καθόλου να τις ελέγξει. Τον κυβερνούν και εκφράζονται με τη μια ή την άλλη μορφή. Και αφού πάρουν συμπτωματικά τη μια ή την άλλη μορφή, αυτή η μορφή, το ίδιο συμπτωματικά, επηρεάζει τον άνθρωπο με αυτόν ή τον άλλον τρόπο. Ανάλογα με τη διάθεσή του,τα γούστα του, τις συνήθειές του, τη φύση της ύπνωσης που μέσα σε αυτήν ζει και τα παρόμοια. Δεν υπάρχει τίποτα το μόνιμο σε αυτήν, τίποτα το καθορισμένο. Στην αντικειμενική τέχνη δεν υπάρχει τίποτα το ακαθόριστο.
-«Δε θα εξαφανιζόταν η τέχνη αν γινόταν καθορισμένη, έτσι όπως λέτε;» ρώτησε κάποιος από μας. «Κι εκείνο που ξεχωρίζει την τέχνη από την επιστήμη, δεν είναι μια κάποια ακαθοριστία και κάποια ρευστότητα; Αν φύγει αυτή η ακαθοριστία, αν αφαιρέσετε το γεγονός ότι ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν ξέρει τι θα φτιάξει ή τι εντύπωση θα κάνει το έργο του στους ανθρώπους, τότε θα είναι ένα «βιβλίο» και όχι τέχνη».
«Δεν ξέρω τι λες», είπε ο Γκιουρτζίεφ. «Έχουμε διαφορετικά κριτήρια. Εγώ μετράω την αξία της τέχνης από τη συνειδητότητά της κι εσύ τη μετράς από την ασυνειδητότητά της Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Ένα αντικειμενικό έργο θα έπρεπε να είναι ένα «βιβλίο» όπως λες. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο καλλιτέχνης μεταβιβάζει τις ιδέες του όχι άμεσα, με λόγια ή σημεία ή ιερογλυφικά, αλλά με ορισμένα συναισθήματα που τα προκαλεί συνειδητά και με τακτικό τρόπο, γνωρίζοντας τι κάνει και γιατί το κάνει.
«Έχουν διασωθεί θρύλοι», είπε κάποιος από τους παρόντες, «για αγάλματα θεών σε αρχαίους Ελληνικούς ναούς, π.χ. το άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, που προκαλούσαν πάντα και σε όλους, μια καθορισμένη και ταυτόσημη εντύπωση».
«Αυτό είναι αλήθεια», είπε ο Γ. «Και μόνον το ότι υπάρχουν τέτοιες ιστορίες δείχνει ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως η διαφορά ανάμεσα στην πραγματική και στην ψεύτικη τέχνη βρισκόταν ακριβώς σε αυτό, δηλαδή σε μια μόνιμη ή διαφορετικά, σε μια συμπτωματική εντύπωση»...
... Η μηχανική ανθρωπότητα δεν μπορεί να έχει άλλη τέχνη από την υποκειμενική. Η αντικειμενική τέχνη απαιτεί, τουλάχιστον αναλαμπές, αντικειμενικής συνειδητότητας. Για να καταλάβει κανείς σωστά αυτές τις αναλαμπές και να τις χρησιμοποιήσει σωστά, χρειάζεται μεγάλη εσωτερική ενότητα και μεγάλος αυτοέλεγχος.

οικολογική πυρηνική...

Η πυρηνική ενέργεια στην Ευρώπη προωθείται ως εναλλακτική στην εκπομπή ρύπων, ενώ χώρες όπως η Ελλάδα, αρχίζουν να κοιτούν προς τα εκεί. Η εμπορική βιομηχανία εξακολουθεί να μποϋκοτάρει την τεχνολογία τήξης ως υπερβολικά δαπανηρή ενώ η τεχνολογική υποδομή για εναλλακτικές μορφές δεν υποστηρίζεται όσο θα περίμενε κανείς παρά από μικρές εταιρείες.
Σκεφτείτε μόνο πόσες δυνατότητες εκμετάλλευσης φυσικής ενέργειας έχουμε
Ηλιακή, Αιολική, Υδροηλεκτρική (ποτάμια-κύματα), θερμοηλεκτρική (σε ηφαιστειακές περιοχές κτλ)
Αυτά για όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα με ενεργειακές κατασκευές και φιλικά προς το περιβάλλον υλικά μπορούμε να περιορίζουμε μέχρι και 70% την σπατάλη ενέργειας. Παρόλα αυτά αντί να μπει και πάλι το μαχαίρι στο κόκαλο, επιτρέπουμε σε βιομηχανικές χώρες να οριοθετήσουν την μείωση μέχρι εκεί που τους παίρνει...
Αν θέλουμε να σκεφτόμαστε πραγματικά το μέλλον πρέπει να ξαναδούμε όλες εκείνες τις τεχνικές του παρελθόντος που επέτρεπαν στο ανθρώπινο είδος να ανταπεξέρχεται σε αντίξοες συνθήκες. Εξακολουθούμε όμως αντί να φτιάχνουμε παράθυρα, να γεμίζουμε το χώρο με κλιματισμό. Αν σε κάθε ταράτσα της πόλης έμπαιναν 4 βαρέλια συλλογής νερού και 10 δέντρα σε γλάστρες, αυτόματα θα υπήρχε σημαντικότατη μείωση της θερμοκρασίας της περιοχής, με την τροποποίηση του μικροκλίματος. Εξακολουθούμε όμως να υπερασπιζόμαστε την τεχνολογία που μας βολεύει, τα αυτοκινητάκια μας, τα κλιματιστικά μας, τα πλαστικά, τις εφημερίδες, το χαρτί και το πετρέλαιο.
Αντί να υπερασπιζόμαστε την βιοκλιματική αρχιτεκτονική, εξακολουθούμε να δημιουργούμε τσιμεντένια εκτρώματα, γυάλινα θερμοκήπια για γραφεία, ενώ σνομπάρουμε τις μαζικές μεταφορές και το ποδηλατάκι (που κάνει καλό και στην καρδιά).
Δεν έχει να κάνει με τα κράτη μας τελικά, αφού ο τελικός προορισμός είμαστε εμείς ως καταναλωτές. Καλό είναι λοιπόν να σκεφτόμαστε κατά πόσο αυτοκαταστρεφόμαστε με τις τεχνολογικές μας συνήθειες και να κοιτάξουμε όλες τις εναλλακτικές που έχουμε ώστε να εξασφαλίσουμε το ζητούμενο. Καλύτερη ποιότητα ζωής...

Υ.Γ. Για ποιο λόγο μεγαλοεπιχειρηματίες αγοράζουν μεγάλες εκτάσεις στην Σιβηρία;

classics...

Κλασσικό είναι ένα βιβλίο που όλοι θα ήθελαν να έχουν διαβάσει αλλά κανένας δεν θέλει...
(Μαρκ Τουέην)

Ετσι γεμίζουν οι βιβλιοθήκες με εκδόσεις συλλεκτικές, που μόνο αισθητική χρήση γεμίσματος καταντούν να έχουν και όχι κάτι παραπάνω. Επομένως αφού υπάρχει η εναλλακτική των βιβλιοθηκών, ας τις γεμίσουμε με τα κλασσικά μας, ας μάθουμε να πηγαίνουμε να δανειζόμαστε, όπως δανειζόμαστε dvd, και ας διαβάσουμε αυτά που έχουμε. Ο σκοπός ενός βιβλίου είναι να διαβαστεί, όχι να στολιστεί. Αναλογιστείτε μόνο πόσα δέντρα χάνονται κάθε μέρα σε εφημερίδες και βιβλία που ΔΕΝ διαβάζονται. Ταυτόχρονα προωθήστε την έννοια της ηλεκτρονικής ανάγνωσης, εκπαίδευσης, ενημέρωσης΄είναι καλύτερο για τον κόσμο κι ας μην έχουμε χαρτί πλέον.

Στο κάτω κάτω, το μέσο μετράει περισσότερο ή αυτό που μεταδίδει;

Medieval Moat, η Τάφρος

Το αστείο είναι πως οι περισσότεροι νομίζουν πως ήταν γεμάτη με νερό...
Ίσως ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης. Ξεφεύγεις εντελώς από την παρουσία ενοχλητικών φαινομένων και σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις την βόλτα σου (με 4 σκύλους, στην περίπτωση μου), την προπόνηση σου, ίσως και πικ-νικ, γιατί όχι.

Alter Ego

Είναι περίεργο άλλα ο περισσότερος κόσμος στην Ρόδο με γνωρίζει μόνο από τα γκρουπ που παίζω, τους Blue Orange (rock 'n' roll) και το light-jazzy NiZaM. Φυσικά και κάτι τέτοιο δεν με ενοχλεί αφού θεωρώ την μουσική δεύτερη φύση, ένα διαφορετικό τρόπο για να γράφεις ή να μιλάς. Η προσπάθεια μου συγκεντρώνεται τον τελευταίο καιρό στην καταγραφή κάποιων σκέψεων για την μουσική που θα δημοσιευτούν και στο αντίστοιχο blog.

ανδρέας κάλβος και ελευθερία

« Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» Ανδρέας Κάλβος

(ας μην ήταν στα παραδείγματα των fonts και θα βλέπαμε πόσοι θα το γνωρίζαμε)

με την ευκαιρία, δείτε και ένα ουσιαστικό φόρουμ που έχω για link.

Mia Mikri Aggliki Istoria

Μπορεί και να έχει συμβεί...

1994, Δευτέρα 14 Νοεμβρίου, Durham, Βόρεια Αγγλία.

Περίπου 6 το απόγευμα…

Βρίσκομαι σε κατάσταση απόγνωσης γιατί πρέπει να παραδώσω μια πάρα πολύ σημαντική εργασία για το πανεπιστήμιο. ¨Όπως κάθε νεοέλληνας φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του, τα είχα αφήσει όλα για την τελευταία στιγμή και ο χρόνος πού είχα στην διάθεση μου ήταν ελάχιστος. Καταληκτική ημερομηνία σε 2 μέρες, 3000 λέξεις και εγώ ακόμα στην αρχή. Το σπίτι μου πάνω από την φοιτητική παμπ που έκλεινε κατά τις 2 το βράδυ (παράνομα…), δεν ήταν και το ιδανικότερο σημείο για μελέτη. Το Σαββατοκύριακο το είχα περάσει στη παμπ και την βιβλιοθήκη διαβάζοντας οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά που έπρεπε. Ταχύτητα λοιπόν τώρα…

Περίπου 7 το απόγευμα…

Είμαι επιτέλους στο γραφείο μου στο παλαιό αρχαιολογικό τμήμα του πανεπιστημίου, έχω μπροστά μου όλα τα απαραίτητα, αρκετούς καφέδες, νερό και μπισκότα. Ξεκινάω η διαδικασία ετοιμασίας της εργασίας.

Περίπου 10 το βράδυ…

Έχω τελειώσει την μελέτη όλων των δεδομένων, και ετοιμάζομαι να πάω στα υπόγεια του τμήματος, στα εργαστήρια ραδιοχρονολόγησης για να πάρω τα δεδομένα από κάτι μετρήσεις που είχα κάνει. Το παλιό αρχαιολογικό τμήμα ήταν δίπλα στο ποτάμι, κοντά στην Elvet Bridge, και οι τοίχοι του αποτελούνταν από τις μεσαιωνικές οχυρώσεις του κάστρου. Είχε στην μέση ένα πλατύ μακρόστενο κατηφορικό σκάλα-διάδρομο με πολλά επίπεδα που έφτανε μέχρι το κάτω στο ποτάμι. Το γραφείο μου ήταν στα δεξιά ψηλά, σε σημείο όπου μπορούσα από ένα παράθυρο να δω το μήκος του διαδρόμου καθώς κατηφόριζε προς το ποτάμι. Τα υπόγεια, είχαν ακόμα φως, άρα ο καθηγητής ήταν ακόμα εκεί. Μέσα σε 2 λεπτά είμαι εκεί και περιμένω έξω από την πόρτα του εργαστηρίου. Ξαφνικά σβήνει το φως στο γραφείο μου, έτσι όπως το έβλεπα από χαμηλά. Υπέθεσα πως μπήκε η καθαρίστρια και το έσβησε, γιατί ήταν και αργά. Ο καθηγητής δεν ήταν μέσα αλλά άκουγα κάτι να κινείται. Χτυπάω ξανά την πόρτα και μου ανοίγει τρομαγμένος ένας συμφοιτητής μου. Το πρόσωπο του αν και άσπρο ούτως η άλλως, είχε γίνει ακόμα λευκότερο.

–Με τράβηξε από τα μαλλιά, μου είπε και έφυγε προς την έξοδο.

-Τι σε τράβηξε;

-Τίποτα, τίποτα… πάω σπίτι θα τα πούμε αύριο, μάλλον θα πάω για μια μπύρα, έλα μαζί μου..

-Έχω πάρα πολύ δουλειά του είπα, με καληνύχτισε και έφυγε βιαστικά. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τότε δεν ήμουν καθόλου ψυλλιασμένος ότι κάτι περίεργο μπορεί να συμβαίνει στο τμήμα, και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες προς το γραφείο μου. Βλέπω το φως να είναι αναμμένο και πάλι. Το τμήμα ήταν πλέον άδειο, ήμουν μάλλον μόνος μου…

Περίπου 2μιση, το πρωί…

Έχω ξεκινήσει το γράψιμο και με την ησυχία που έχει εδώ είναι πάρα πολύ καλά για να συγκεντρωθώ. Πάω στο δωμάτιο με τους υπολογιστές για να τυπώσω ένα άρθρο που θα μου χρειαστεί. Κάθομαι στην καρέκλα μπροστά από τον κεντρικό υπολογιστή. Και τότε αρχίζει το πανηγύρι…

Καθώς κάθομαι νιώθω ένα απαλό ρεύμα αέρα στα μαλλιά μου. Κοιτάω πίσω τίποτα… Ξαναγυρίζω να τυπώσω και ξανά το ίδιο, μόνο που τώρα ήταν σαν να με χάιδευε κάτι. Νομίζω πως είναι ένα έντομο ή κάτι τέτοιο, ο εκτυπωτής αρχίζει να τυπώνει. Σηκώνομαι για να πιάσω τα χαρτιά, νιώθω ένα ελαφρύ τράβηγμα στα μαλλιά, αλλά καθότι μακρυμάλλης (τότε…) αυτά ήταν συνηθισμένα… Ξανακάθομαι με τα χαρτιά μπροστά στο κομπιούτερ και βλέπω γραμμένα στο κείμενο μου κάτω κάτω…. “goaway”.

Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά και είμαι στα πρόθυρα πανικού… Καθώς κάθομαι κάτι μου τραβάει τα μαλλιά δυνατά αυτή τη φορά. Σηκώνομαι απότομα και φεύγω να πιάσω τα πράγματα μου από το γραφείο… Τα φώτα σβήνουν στην αίθουσα των υπολογιστών και τρέχοντας μπαίνω στο γραφείο μου, πιάνω ότι μπορώ και φεύγω βιαστικά προς την έξοδο. Ακούω την τηλεόραση στο δωμάτιο παρουσιάσεων να παίζει, ενώ δεν ήταν κανείς εκεί να την ανάψει. Απομακρύνομαι προς την πάνω πόρτα και τα φώτα του κατηφορικού διαδρόμου σβήνουν. Όταν βγήκα στο δρόμο, άκουσα κάτι να σπάει μέσα στο κτίριο. Έξω ήμουν μόνος μου και η βραδινή ομίχλη είχε σκεπάσει για τα καλά την πόλη. Ξεκινάω με τα πόδια προς το σπίτι και βλέπω στο δρόμο μια γνωστή φιγούρα. Ο συμφοιτητής μου…

-Τι έγινε; του λέω.

-Δεν μπορώ να κοιμηθώ…

-Σου συνέβη κάτι περίεργο στο τμήμα έτσι δεν είναι;

Με κοίταξε καταλαβαίνοντας από το βλέμμα μου ότι το είχα περάσει και εγώ.

-Κάτι με τρόμαξε, αλλά δεν ξέρω τι ήταν, μου είπε.

-Κι εμένα, μου τράβηξε τα μαλλιά, του είπα.

-Εγώ άκουσα έναν ψίθυρο “go away” μέσα στο αυτί μου και κάτι μου τραβούσε το σακάκι…

Την επόμενη μέρα, πήρα το θάρρος να ρωτήσω τον καθηγητή μου αν είχε υπόψιν του για τίποτα περίεργα πράγματα που συμβαίνουν στο τμήμα. Μου είπε ότι είχε πάθει κάτι παρόμοιο παλαιότερα γι αυτό και δεν καθόταν μετά το βράδυ στο τμήμα, όπως και οι περισσότεροι καθηγητές και φοιτητές. Το σημείο εκείνο του κάστρου, ήταν το μέρος όπου έγιναν οι σφοδρότερες σφαγές το περίπου 1290 και γενικότερα όλη η περιοχή βρίθει από θρύλους και διηγήσεις για παράξενες εμφανίσεις. Φυσικά αγόρασα και ένα PC, γιατί δεν είχα σκοπό να ξαναμπώ εκεί το βράδυ…

Robert Anton Wilson

masks of the illuminati

Επίσης, εξαιρετικό βιβλίο είναι οι "Μάσκες των Πεφωτισμένων", του Ρόμπερτ Άντον Ουίλσον, και είναι η πρώτη φορά που μεγάλος εκδοτικός οίκος στην Ελλάδα ασχολείται με αυτόν τον ανατρεπτικό συγγραφέα.

Σε μια εξαιρετικά τοποθετημένη αστυνομική υπόθεση, περιγράφονται τα μεγαλύτερα συνωμοσιολογικά μυστικά με τέτοιο στυλ που είναι δύσκολο να μην αναρωτηθούμε κατά πόσο μέσα στα πράγματα είναι ο συγγραφέας. Στην υπόθεση περιπλέκονται με ιδιαίτερα δημιουργικό τρόπο ο Τζέιμς Τζόυς, ο Αλβέρτος Αϊνστάιν και ο Άλιστερ Κρόουλι. Ο ταλαίπωρος ήρωας σερ Τζόν Μπάμποκ περνάει απίστευτες δοκιμασίες και ανατροπές μέχρι να καταλάβει αυτό που συμβαίνει γύρω του.

Ο Ουίλσον σε μια ικανοποιητικότατη μετάφραση από τον Χρήστο Καψάλη, δοκιμάζει τα όρια της λογοτεχνικής μας αντοχής με τις εμμονές του στο στυλ γραφής του Τζόυς και τον αποκρυφισμό. Άντε και με το καλό να δούμε και την τριλογία Ιλλουμινάτους στα Ελληνικά τώρα που γυρίζει.

Απογοητευτική η αισθητική του εξώφυλλου, που ο ανίδεος αγοραστής θα νομίζει ότι πρόκειται για άλλο ένα Ντανμπραουνικό βιβλίο που κυκλοφόρησε τώρα ενώ είναι του 1981.

Να προσθέσω ότι ο εκπληκτικός αυτός συγγραφέας, την "έκανε" στις 11-1-2007...

περί εθνικιστικών τάσεων

Για άλλη μια φορά σε μια δοκιμαζόμενη χώρα από εσωτερικά προβλήματα, και το μεγαλύτερο είναι της ηλιθιότητας και οκνηρίας για αλλαγή, παρατηρούνται φαινόμενα στροφής μερίδας της προβληματισμένης νεολαίας προς εθνικιστικές προσεγγίσεις. Είναι τόσο καλοστημένη η παγίδα με την απαραίτητη βιβλιογραφία και δήθεν ιστορική έρευνα που σε μερικά σημεία καταντά αστείο αλλά πρέπει να αντικρούσουμε με την σοβαρότητα και την τεκμηρίωση των απόψεων μας οποιοδήποτε σαθρό εθνικιστικό παραλήρημα, που μοναδικό σκοπό έχει να εξυπηρετήσει τα όνειρα κάποιων, που σίγουρα δεν είναι τα όνειρα όλων.
Τα προβλήματα που δημιουργούνται καθημερινά δεν αντιμετωπίζονται δυστυχώς με την λατρεία του παρελθόντος. Ούτε με πολιτική αμιγούς έθνους μπορούμε να ελιχθούμε στις πολύ-πολιτισμικές κοινωνίες που προκύπτουν. Αν το προσέξατε, Ρουμανία και Βουλγαρία είναι πλέον μέλη της ΕΕ. Έχουμε οδική επαφή με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ένωση. Αναλογιστείτε εκεί στα Βόρεια σε τι μπελάδες μπορεί να μας βάλει κάτι τέτοιο... Αργά ή γρήγορα και η Τουρκία (ή ένα μέρος της αν δεν διασπαστεί σύντομα) θα μπει στην ΕΕ. Οι εχθροί δεν είναι πλέον μόνο σύμμαχοι άλλα και μέλη της ίδιας υπερκρατικής οντότητας όπως πάει να εξελιχθεί ή ένωση. Αν αυτοί δεν θέλουν να συμμορφωθούν με κανόνες και πρότυπα συμπεριφοράς, θα τα βρουν μπροστά τους όταν όλες οι δυτικές εταιρείες μεταφέρουν την βαριά βιομηχανία τους στην Ανατολία, δίπλα στο πετρέλαιο και την φθηνή εργασία. Από την άλλη και εμένα με ενοχλεί ο Αλβανός που σηκώνει την σημαία γιατί δείχνει ότι εντάσσεται και αυτός στην λανθασμένη εθνοκεντρική κουλτούρα μας.
Δεν θα μας σώσει κανένα έθνος αν δε μάθουμε πριν να είμαστε άνθρωποι που κατανοούν, που δεν δέχονται να αγοράσουν προϊόντα παιδικής σκλαβιάς επειδή είναι φθηνά, που συμπονούν τον ταλαίπωρο μετανάστη που με χίλιους κόπους, αγωνία και κίνδυνο της ζωής του ήρθε να δει και να ζήσει στον ελληνικό ήλιο και να χτίσει το μέλλον του εκεί που όλοι προσπαθούμε. Είμαστε άνθρωποι όταν δεν καταδεχόμαστε να βλέπουμε αλλοδαπές να εκπορνεύονται παρά την θέληση τους ενώ τα «στριπ-μπαρ» είναι γεμάτα από συμπολίτες μας που "γουστάρουν". Και τους Αλβανούς... Ποίος τους εκμεταλλευόταν για χρόνια λόγω της φθηνής τους εργασίας; Απλά οι άνθρωποι ήθελαν να ξεφύγουν από το τέλμα της χώρας τους. Αν από την αρχή τους συμπεριφερόμασταν ως ίσους (κοινές αποδοχές και ασφάλιση), ποτέ δεν είχαμε ρατσιστικές συμπεριφορές. Τα φράγκα όμως είναι και πάλι στην μέση...
Είμαστε απαράδεκτοι όταν ανεχόμαστε αυτούς που δημοκρατικά επιλέξαμε να μας βοηθήσουν, να μας δουλεύουν ψιλό γαζί με ζαρντινιέρες και ξύλινη γλώσσα. Αριστεροί και δεξιοί, την ίδια καραμελίτσα έχουν, με διαφορετικές γεύσεις. Αλλά τους προτιμάμε κάθε φορά γιατί είμαστε φοβισμένοι και καχύποπτοι- και το έχουν πάρει χαμπάρι και το καλλιεργούν.
Δεν φταίει κανένας ξένος... Αυτά.