Θεωρίες Χάους

Η βία, φέρνει βία.

Ένας βλάκας αποφάσισε να τραβήξει σκανδάλη μέσα στην πόλη. Πρόβλημα αρχών, πρόβλημα συμπεριφοράς, πρόβλημα κατανόησης, πρόβλημα εξουσίας ή απλά φόβος και ανικανότητα. Ότι και να ήταν το κακό έγινε. Και το θύμα όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις αθώο. Εάν ήταν το δικό σου παιδί τυχαία περαστικό από κει; Δεν θα ήθελες να τον σκοτώσεις για την αδικία; Δεν θα ήθελες να πάρεις την δικαιοσύνη στα χέρια σου, όποιο και να ήταν το τίμημα, τυφλωμένος από την οργή και την εκδικητική μανία;

Εδώ είναι το μεγάλο λάθος μας. Καίγοντας ένα κατάστημα, σπάζοντας στο ξύλο έναν άλλο που σου φαίνεται πλουσιότερος, σκοτώνοντας έναν άλλο “μπάτσο”, που μπορεί να είναι ικανότατος στην δουλεία του, αλλά απλά περνά την λάθος στιγμή από το λάθος σημείο, δεν κάνεις τίποτα. Τίποτα, τίποτα παραπάνω από το ξεφτίλισμα της όλης κατάστασης σε μια δήθεν επανάσταση. Δήθεν γιατί δεν έχει στόχους, δεν έχει συνοχή, δεν έχει νόημα. Είναι απλά ένα ξέσπασμα οργής ενάντια στην αδιαφορία του οργανωμένου κράτους για τα σοβαρά μας προβλήματα. Ξεσπάμε γιατί δεν έχουμε λεφτά, γιατί δεν έχουμε βίλες και εμείς; Ή μήπως γιατί δεν θέλουμε να έχει κανείς; Γιατί θέλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, τον λόγο που μας κάνει να ζούμε; Ή γιατί δεν μπορούμε να έχουμε αξίες και κουλτούρα; Ακούω τις ανάλογες συζητήσεις σε κανάλια και blog, βλέπω τις εικόνες καταστροφής στον περίγυρο, άλλους να χλευάζουν τις καταστάσεις, άλλους να ασχολούνται με δεξιούς και αριστερούς, άλλοι να μιλούν για επερχόμενη χούντα και άλλοι για την αρχή μιας επανάστασης, αλλά μέσα σε όλα αυτά ελάχιστους να συνειδητοποιούν την πραγματική ιστορία.

Ποιος σπάει για να ξεσπάσει; Ποιος καίει αυτά που τον καίνε; Υπάρχει κανένας που πήγε να σπάσει την Αθήνα επειδή το παιδί του χάθηκε στον δρόμο από κακοτεχνίες; Υπάρχει κανένα εργατικό σωματείο που θα κάψει πέντε υπουργεία γιατί σκοτώνεται σε εργατικά ατυχήματα από ελλείψεις ασφαλείας τόσος κόσμος κάθε χρόνο; Χίλιες δυο αιτίες, εξευτελισμοί και θάνατοι δεν μας κάνουν να επαναστατήσουμε ενάντια σε καταστάσεις που κλέβουν τα όνειρα μας, που μας ξυπνάνε συνέχεια σε μια μίζερη πραγματικότητα, που μας αναγκάζουν να πουλιόμαστε και να ξεπουλιόμαστε για ένα ηλίθιο status. Γιατί όλοι αυτοί που δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους δεν ορμούν με οργή στην τράπεζα που τους πήρε τα λεφτά με δήθεν χρήσιμο δάνειο, στην εφορία που τους κλέβει για να τα δώσει στο Βατοπέδι και στην κάθε μιζαδόρικη κατάσταση, στην φαρμακευτική που τους πούλησε σίγουρο θάνατο για τους θεραπεύσει από αβέβαιο, στην εταιρεία τροφίμων που τους ταΐζει δηλητήρια καθημερινά;

Γιατί να αγοράζουμε από αυτούς που μας σκοτώνουν; Γιατί να δεχόμαστε το πλαστικό περιτύλιγμα από την ουσία; Γιατί το βραχυπρόθεσμό μας κέρδος είναι σαν να καταδικάζουμε το μέλλον μας; Η επανάσταση πρέπει να είναι καθημερινή, να έχει στόχους και όνειρα, να μην δέχεται συμβιβασμούς και σκύψιμο κεφαλιού, να μην αφήνει περιθώρια σε κανέναν “μπάτσο” ή άλλο δημόσιο υπάλληλο, να προσβάλει την αξιοπρέπεια μας. Να επιτρέπει στον σωστό αστυνομικό και δημόσιο λειτουργό να ζήσουν και αυτοί χωρίς φόβο και φθόνο. Να μην επιτρέπει όμως σε παρακράτος, θρησκοκαπηλευτές και μαφιόζους να κάνουν κουμάντο στην ζωή μας. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους ρόλους και τους θεσμούς του κράτους, να δώσουμε αξία σε μια δικαιοσύνη που ταράζεται από μίζες και καθυστερήσεις, να φέρουμε ξανά την πολιτική στον άνθρωπο ενεργά. Εμείς το κάνουμε με τις πράξεις μας, γιατί με την σιωπή, με την ανοχή, με την αποχή μας, απλά διαιωνίζουμε αν και μάλλον χειροτερεύουμε την κατάσταση. Όλοι έγιναν έτσι γιατί τους αφήσαμε να γίνουν, η αδιαφορία σκοτώνει τελικα…

Η Πραγματική Επανάσταση δεν είναι δεξιά ή αριστερή, είναι καθημερινή. Εχεί να κάνει με το πως κοιτάμε τον ευατό μας και πως θέλουμε να κοιτάμε τον κόσμο.

fukuoka

Αντε Πάλι..

Ε, ναι λοιπόν, κάθε φορά που θα πιάνει φωτιά θα βρίσκω και χρόνο για να γραψω ένα σχόλιο. Αυτην την φορά παρά τα 10 μποφόρια η αντιμετώπιση ήταν γρήγορη. Γιατί; Για να μην στείλουμε στον αγύριστο όλους μαζι που μας έκαψαν την προηγούμενη...

kybernetics

Δεν μιλάω για πολιτικές, δεν με ενδιαφέρουν σε αυτό το άρθρο, μιλάω για προσχήματα, αυτά και άλλα πολλά...

Στο Τουρκμενιστάν μέχρι πρόσφατα κυβερνούσε μια απίστευτη φιγούρα, ο Turkmenbashi, που ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν η απίστευτη προσωποποίηση της "αφωτισμένης" δεσποτείας. Χρεοκόπησε την χώρα του με τα παλάτια και τις εκκεντρικότητες του, και ονόμασε ακόμα και τους μήνες του χρόνου με δικά του ονόματα.

Ποια είναι η σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα; Καταρχήν γελάσαμε με το γεγονός πως ολόκληρη η κυβέρνηση περιμένει τον Μεγάλο να σταθεροποιήσει τα πράγματα. . Κρέμονται από τα χείλη του και χειροκροτούν κάθε μεγαλόπνοη κουβέντα που ξεστομίζει (και οι πράσινοι αντίπαλοι το ίδιο κάνετε, μη χαίρεστε...). Ο Μεγάλος φωνάζει με περίσσεια δύναμη, για να τα ακούσει αυτός, πως δήθεν κυβερνάει, και μετά να ακούσουν την φωνή της συνείδησης και όλοι όσοι πήραν θεσούλες για να βολευτούν οι ίδιοι. Και τα σκάνδαλα πάνε και έρχονται. Ξεχάσαμε την Ζίμενς και πάμε για Bushchild, ΔΕΗ, ΟΤΕ κτλ

Εφραίμ... και ξερό ψωμί. Παραξενευτήκατε; έτσι είναι η εκκλησία και τα μοναστήρια εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Περιμένουν τα χρυσόβουλα και τις αυτοκρατορικές διαταγές για να παγιώσουν ξανά την περιουσία τους, αυτοί που υποτίθεται ασπάζονται την πενία και βοηθούν τους φτωχούς.. Είδατε φιλανθρωπικό έργο που κάνουν; Με τα ελικόπτερα τρέχουν εδώ και κεί και μοιράζουν...

Είναι δυνατόν να έχεις ιδιοκτησία από την Βυζαντινή αυτοκρατορία και να μην πληρώνεις και φόρους; Ο φόβος του Θεού είναι μεγαλύτερος από οποιαδήποτε άλλη φοβία. Και τι τους νοιάζει για την νομική ιδιοκτησία του Θεού; Ούτως ή άλλως, αν υπάρχει, δικά του δεν είναι όλα; Φοροαπαλλαγή έχει ούτως ή άλλως...

Τα φιλέτα, η Ολυμπιακή, οι Ολυμπιακοί, τα χωριά και τα χωράφια, τα χρυσόβουλα και τα κτηματολόγια, οι φόροι για τους ελ. επαγγελματίες, οι φόροι για τα ακίνητα, κάθε χρόνο και κάτι θα καινούργιο για να τ' αρπάξουν θα σκαρφιστούν. Από την άλλη τα νοσοκομεία χάλια, το ασφαλιστικό χάλια, οι υπηρεσίες χάλια, οι δρόμοι χάλια, τα δικαιώματα μας χάλια, η εκπαίδευση ακόμα πιο χάλια...

Η τηλεορασόπληκτη γενιά κοιτάει τα σκάνδαλα στα παράθυρα και περιμένει από τον σωτήρα που ψήφισε να ελέγξει την κατάσταση. Ο κήπος είναι ανθηρός, που έλεγε και ο Κωνσταντίνου στο "καλώς ήρθε το δολάριο", αντιπαραθέτουμε τα ιδεώδη με την ρεμούλα, τον ακαδημαϊσμό με την αλητεία, την ιδεολογία με τα φράγκα. Πάντα ο ανελέητος θα κερδίζει, όσο εσύ κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου και αφήνεις απλά να σε δουλεύουν πως ο μεγάλος κυβερνά...

Καήκαμε εδώ και χρόνια...

Είναι σήμερα 24 Ιουλίου του 2008

Είμαι στην θέση σήμερα να γνωρίζω το φύλου του παιδιού μου. Αγόρι. Θα γεννηθεί μάλλον αρχές του 2009 αν όλα πάνε καλά. Ωραία και καλά;

Όχι δυστυχώς, η Ρόδος που αγαπώ, τα δάση στην νότια πλευρά του νησιού καίγονται εδώ και τρεις μέρες. Καίγονται από κάποιον που έβαλε φωτιά για να κάψει τα χόρτα του, αλλά καίγονται επίσης και από τους άσχετους που δεν μπορούν να συντονιστούν και να οργανώσουν επιτέλους ένα σοβαρό σύστημα πυρόσβεσης. Ένα σύστημα που δεν θα αφήνει πολύτιμο χρόνο να χάνεται, και δάση να παραδίδονται στο έλεος της πυρκαγιάς. 

Θυμάμαι το ορεινό φεστιβάλ, που περπατούσαμε στον Ίγκο, που κατεβήκαμε με κάποιους φίλους μέχρι το ποτάμι, με την υπέροχη αίσθηση του δάσους και της πρωινής πάχνης. Που παίζαμε μουσικές και κοιτούσαμε με θαυμασμό αυτό το υπέροχο δάσος. Και έρχεται στο κινητό μου το μήνυμα του φίλου μου Φιλήμωνα να με προσγειώσει στην πραγματικότητα:

"Η κατάσταση είναι πια τραγική! Δεν σώνεται τίποτα! Όποιος μπορεί ας βοηθήσει!"

Ο φίλος που μαζί καθόμασταν και βλέπαμε το δάσος, που μαζί πίναμε σούμα ακούγοντας τις μουσικές. Που τώρα θρηνεί για τον χαμό του χωριού του, που είναι περικυκλωμένο από τις φλόγες. 

Θα έρθει το 2009, και τι θα δείξω στο παιδί μου; Το μέρος που αγαπήσαμε, άσχετα αν δεν είμαστε από την περιοχή, καμμένο. Πράσινο θα το θυμάμαι, πράσινο τοπίο, πεύκα και ρυάκια. Βράχια να ξεπροβάλλουν μέσα από το πράσινο. 

Πότε θα ξαναπρασινίσει; 70 χρόνια λένε οι ειδικοί για να ξαναγίνει όπως ήταν πριν τρεις μέρες, 7-10 για να ξαναπρασινίσει λίγο...

Θα με ρωτάει το παιδί μου... "καλά μπαμπά, εδώ περνούσατε καλά;"

Και μέσα σε όλα αυτά, η κεντρική εξουσία να σφυρίζει αδιάφορα. Το κράτος της Αθήνας να ξοδεύει σε ρεμούλες και μίζες, σε σκάνδαλα και σε προμήθειες όλα αυτά τα χρήματα που θα μπορούσαν να αγοράσουν 1000 πυροσβεστικά. Όχι μόνο για μας εδώ στην Ρόδο, αλλά για όλους στην χώρα αυτή. Να προσλάβουν ΜΟΝΙΜΟΥΣ πυροσβέστες που να φτιάχνουν και να μεριμνούν τις υποδομές τον χειμώνα για να μην καιγόμαστε το καλοκαίρι. 

Το κράτος όμως εξακολουθεί να μας γράφει. Είτε με διακοπές χρηματοδοτήσεων, είτε με σνομπ πολιτική, είτε με εσκεμμένη κεντρολαγνεία, που αποδυναμώνει την αυτοδιοίκηση, τους ανθρώπους δηλαδή που γνωρίζουν περισσότερο την κατάσταση σε κάθε περιφέρεια και κάθε δήμο, όπως και τον τρόπο να την χειριστούν. Αυτοί ουτε καν στις ειδήσεις δεν μας έχουν, ακόμα και στον χάρτη για τον καιρό, δεν υπάρχουμε.

Γιατί βρε παιδιά να τους ανεχθούμε άλλο; Γιατί να δεχόμαστε στις πλάτες μας ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται; που δεν βάζουν καν στις πρώτες ειδήσεις τον χαμό που ζούμε; 

Δεν μας φταίνε οι ξένοι, δεν μας φταίνε οι εργάτες, δεν μας φταίνε οι μαύροι και οι κίτρινοι, οι Εβραίοι και οι Εγγλέζοι, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, οι δεξιοί και οι κομμουνιστές.

ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ. 

Που τους ανεχόμαστε και δεν τους διώχνουμε στα σπίτια τους. Που δεν ζητάμε δύναμη στην τοπική κοινωνία και αυτοδιαχείριση. Που δεν κρατάμε όλους τους παραγόμενους χρηματικούς πόρους για να ομορφύνουμε και να προστατέψουμε τον τόπο μας. Που το μόνο που μας ενδιαφέρει όταν έρθουν οι εκλογές είναι να μας βολέψουν σε μια θέση.

Στ΄άναθεμα να πάνε...

Τι θα δώσουμε βρε στα παιδιά μας; Καμμένη γη ή προστασία και μέριμνα; Αποφασίστε τώρα που είναι ακόμα νωρίς, άσχετα με το αν ακόμα καιγόμαστε...

 

Φεστιβάλ Γελοιογραφίας

Αν θέλετε να δείτε τον αντίκτυπο που έχει η έκθεση σε σημερινούς όρους (που σημαίνει πόσο ψηλά στα αποτελέσματα αναζήτησης είναι στο google), κάντε το πείραμα μόνοι σας.

Από την πλευρά του, το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης, έχει επιφορτιστεί με την διοργάνωση της Τριενάλε Χαρακτικής, ένα μεγάλο επιδοτούμενο ευρωπαϊκό πρόγραμμα που θα απασχολήσει όλους τους χώρους του. Είναι λογικό να μην υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος ούτε κι οικονομικοί πόροι. Αλλά ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, μπορούμε να μιλήσουμε για μια προσπάθεια που μπορεί να γίνει ακόμα κι τον Οκτώβριο, εντάσσοντας την στην γενικότερη πολιτική επιμήκυνσης της τουριστικής κίνησης στο νησί μας.

Επειδή σαν Δημοτική Πινακοθήκη είχαμε βοηθήσει τότε τον κ. Βαγγέλη Παυλίδη να στήσει την πρώτη έκθεση, στην στοά της νομαρχίας, κάτι τέτοιο μπορεί να ξαναγίνει εύκολα. Ακολούθησαν άλλες δύο πετυχημένες εκθέσεις, με πλήθος συμμετοχών και εξαιρετικών σχολίων από τον εγχώριο και διεθνή τύπο. Από τότε όμως που τα συζητούσαμε και παρά τους ωραίους λόγους διαφόρων για τον διεθνή χαρακτήρα και την σημασία της, δεν έγινε καμιά κίνηση, σε ένα θέμα που είναι εξαιρετικό, έχει επιμορφωτικό χαρακτήρα, έχει όλα τα χαρακτηριστικά και τις προυποθέσεις για μαγέλη προβολή του νησιου (ή την Angoulême την γνωρίζω μόνο εγώ;).

Να κανονίσουμε λοιπόν που θέλουμε να ξοδεύουμε τα λεφτά για τον πολιτισμό ώστε να πιάνουν τόπο, να μην έχουν μονοδιάστατο ή εσωτερικής κατανάλωσης χαρακτήρα. Να μην απαξιώνουμε επιτέλους τους ανθρώπους όπως τον Βαγγέλη Παυλίδη, έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη, με τεράστια συνεισφορά στην Ρόδο (έχετε δει την απίστευτη εικονογραφημένη ιστορία της Ρόδου), προτάσσοντας δικαιολογίες οικονομικού χαρακτήρα, όταν ξοδεύονται για τραπεζώματα και δεξιώσεις άπραγων υπουργών, χιλιάδες....

Για ποίο λόγο να μην αναζητηθούν χορηγοί από τον τουριστικό / επαγγελματικό χώρο, να μην συσταθεί μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία που θα διοργανώνει την εκδήλωση, και να προωθηθεί μέσα από την β'-μια εκπαίδευση, ώστε να γίνει επιτέλους θεσμός που θα προωθείται από όλους μας, χωρίς να κοιτάμε πολιτικές κληρονομιές και συμπάθειες; Απευθύνομαι σε όλους τους φίλους μου, ακόμα και σε όλους αυτούς που με κοιτούν με στραβό μάτι, να μην αφήσουν μια τέτοια ευκαιρία ανάδειξης του τόπο μας να πάει χαμένη.

Reportage Without Frontiers Petition

Reportage Without Frontiers Petition

4th international cartoon festival...not

χμ.... είναι 2008, η χρονιά που υποτίθεται θα έπρεπε να φιλοξενήσει το 4 φεστιβάλ γελοιογραφίας που είχε πάνω από 700 συμμετοχές από πάρα πολλές χώρες την προηγουμένη φορα, πριν αλλάξει η δημοτική αρχή... Η νέα αρχή δεν το έχει συζητήσει καν, φοβάται; δεν θέλει μια διοργάνωση δοκιμασμένη, με προβολή σε όλο τον κόσμο και από όλα τα μέσα; Έχει μήπως πολιτικά προβλήματα με τον υπεύθυνο κ Β. Παυλίδη; Ή πιστεύουν πως η πολιτιστική τους ατζέντα είναι τόσο γεμάτη που δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο; Αλλά ξέχασα, είμαστε ψευτοκουλτουριάρηδες και ελιτιστές...

Θα το κινήσω το θέμα στο ΔΣ του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης, αλλά δεν βλέπω φως....

Η συνέχεια της παλιάς ιστορίας

Με δυσπιστία παρακολουθούμε την πολιτική των υπευθύνων σχετικά με την προστασία σημαντικών αρχαιολογικών και πολιτιστικών θησαυρών στην μεσαιωνική πόλη της Ρόδου.
Από την μια, η ανεξέλεγκτη κίνηση οχημάτων σε μια ευαίσθητη περιοχή και η αδράνεια των ελεγκτικών μηχανισμών της τροχαίας και της δημοτικής αστυνομίας, ίσως λόγω υποστελέχωσης, να δώσουν επιτέλους μια λύση σε αυτό το πρόβλημα, μας φέρνει καθημερινά αντιμέτωπους με σκηνές "απείρου κάλους", όπου νευρικοί οδηγοί, εγκλωβισμένοι στα σοκάκια της παλιάς πόλης, κορνάρουν στο "ενοχλητικό" τουριστικό γκρουπ που περιηγείται εκείνη την στιγμή.
Από την άλλη, κάθε καταστηματάρχης που θέλει να παρανομήσει, μπορεί να βγάλει έξω την πραμάτεια του, να τραβάει τους πελάτες μέσα, να βάζει προβολείς χιλιάδων βατ, ώστε να ξεχωρίζει μέσα στο μεσαιωνικό σκότος, να απλώνει τραπεζοκαθίσματα σε σημείο που κι η πεζή κυκλοφορία να εμποδίζεται, ακόμα και να κατασκευάζει επεκτάσεις από ξύλο ή λαμαρίνα που φυσικά δεν έχουν καμιά έγκριση. Και ενώ όλοι σφυρίζουν αδιάφορα, προσδοκώντας το βραχυπρόθεσμο κέρδος, οι κάτοικοι εκνευρίζονται συνεχώς, είτε από την οπτική είτε από την ηχητική όχληση, μιας και συγκεκριμένοι υπεύθυνοι νυκτερινών καταστημάτων θεωρούν πως όσο πιο δυνατά ακούγονται στα πέριξ, τόσο περισσότερους πελάτες θα έχουν. Κάποια σπίτια καταρρέουν, μιας και δεν μπορούν να επισκευαστούν εύκολα ή δεν υπάρχει θέληση πλέον για να ζήσει λογικός άνθρωπος όλο το χρόνο εκεί... Εμείς οι κάτοικοι και οι φίλοι της μεσαιωνικής πόλης καθημερινά βιώνουμε προβλήματα που μπορούν να λυθούν εύκολα, αν υπάρξει θέληση. Δεν είμαστε εναντίον κανενός, απλά να σεβόμαστε τον τόπο που μας δίνει ψωμί ζητάμε.
Ήπιες μορφές εκμετάλλευσης δεν υπάρχουν, η υποστήριξη σε ανθρώπους και οργανισμούς που αγαπούν τον τόπο τους και προσπαθούν δίνεται μετά βίας, ενώ ο τουρίστας ακόμα θεωρεί την περιοχή μαγευτική, μόλις φύγει από τα κεντρικά σημεία και περιπλανηθεί στα σοκάκια. Αυτό και μόνο, κάτι θα έπρεπε να μας πει.
Κατά τα άλλα μιλάμε για ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, που έχει αφεθεί στην τύχη του, με τμήματα του παλατιού να καταρρέουν και με προγραμματικές συμβάσεις για αποκατάσταση και ανάδειξη των μνημείων να έχουν παγώσει. Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, ο πολιτισμός δεν είναι απλά μια βιτρίνα μουσείων και η Ακρόπολη, αλλά στοιχείο της καθημερινότητας μας που τείνει να εκλείψει. Δεν σεβόμαστε την ιστορία μας, ας σεβαστούμε τουλάχιστον και ας αναδείξουμε κάτι που μας φέρνει εισόδημα...

Παλιά Πόλη

απογοήτευση...

ξεκίνησε και πάλι η φετινή σεζόν και όλα δείχνουν να είναι τα ίδια με πέρσι...
Αυτοκίνητα να κλείνουν τους δρόμους, ζητιάνοι σε κομβικά σημεία, ηχορύπανση από τους γνωστούς με τα ηχεία σε μέγεθος ντουλάπας, σκουπίδια και χόρτα σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους, μηχανάκια τρέχουν σαν δαιμονισμένα, εμπόριο ναρκωτικών σε σοκάκια και πλατείες, τραπεζάκια, ομπρέλες και κακογουστιά σε όλο της το μεγαλείο.

Δεν υπάρχει ελπίδα βρε παιδιά για αυτήν εδώ την πόλη;

Zeitgeist

είναι απλά μια θεωρία, αλλά σίγουρα οι αντίθετες απόψεις από τις καθημερινά προβαλλόμενες, αξίζουν μια ακρόαση.

Ορεινός Αντίλογος

Το παρακάτω είναι η απάντηση μου στους προβληματισμούς του Γιώργου Παστρικού, από το εξαιρετικά ενδιαφέρον blog του http://rhodesnature.blogspot.com/

"Καταρχήν αγαπητέ μου Γιώργο χαίρομαι που έχεις τόσο πολλές οικολογικές ανησυχίες, κάτι που πρέπει να γίνει βίωμα στον κόσμο πλέον. Κατανοώ πλήρως το περιεχόμενο του προβληματισμού σου, σε μια ιδιαίτερη περιοχή του νησιού μας, με δραστηριότητες που δεν μπορούν να ταιριάξουν με την αρμονική ισορροπία της περιοχής τις υπόλοιπες μέρες.
Θα μου πεις τώρα, τι δουλεία έχω με το φεστιβάλ αυτό, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς (ανάλογα πως το βλέπει κανείς...), είμαι μέλος του συλλόγου. Η φύση απειλείται από τον θαυμασμό; από την δυνατότητα εκτίμησης μιας κατάστασης κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες, σε εποχή που μπορεί να αποφευχθεί ο κίνδυνος φωτιάς; Δεν μπορώ να μην αποδεχθώ τους προβληματισμούς σου, γιατί κανένας λογικά σκεπτόμενος και σεβόμενος την φύση δεν θα μπορούσε να μην τους έχει. Πότε όμως δόθηκε η ευκαιρία σε τόσο πολύ κόσμο να βρεθεί σε συνθήκες δάσους και να μπορέσει να εκτιμήσει αυτό που προσφέρει; Ο πραγματικός κίνδυνος για την φύση είναι δηλαδή ένα τετραήμερο φεστιβάλ που δίνει την ευκαιρία στους συμπολίτες μας να την δουν από κοντά και να ανακαλύψουν την γοητεία της; Ξέρεις πόσοι έκαναν κάμπινγκ για πρώτη φορά; Πόσοι αναλογίστηκαν τις επεκτατικές δραστηριότητες διαφόρων σε αντίστοιχες περιοχές όπου το δάσος είναι πλέον παρελθόν; Και να ήταν μόνο αυτό. Ζούμε σε μια περιοχή όπου το σύνολο των δραστηριοτήτων που έχουν να κάνουν με τον τουρισμό, καθημερινά εξαφανίζει παραλίες, στρώνει βουνά, κόβει δέντρα, δημιουργεί ανάγκες για φράγματα και μειώνει τους πόρους του νησιού μας αλόγιστα. Επιτίθενται με μεγάλες μονάδες και ιδιωτικοποιήσεις "φιλέτων" όπως τα ονομάζουν, σε όλο το νησί, χωρίς σχεδιασμό, προκαλώντας μόνιμες βλάβες, αναζητώντας αχόρταγα ενέργεια για τα μη κλιματολογικά προσαρμοσμένα τερατουργήματα τους, μας αναγκάζουν για χάρη της "ανάπτυξης" να αποκτήσουμε και δεύτερο εργοστάσιο ΔΕΗ, η να γεμίσουμε τις πλαγιές των βουνών με ανεμογεννήτριες (αλλά ακόμα και αυτό δεν γίνεται). Το Φεστιβάλ έχει θετικό αντίκτυπο προς την φύση, διδάσκει πως πρέπει να προστατεύεται με νύχια και με δόντια, ακόμα και για να την "χαιρόμαστε" κάτι που κάθε λογικός άνθρωπος θα το θεωρήσει εγωιστικό.
Και να ξέρεις πως αν γίνει κίνηση να χαρακτηριστεί δρυμός όλη η περιοχή, όπως θα έπρεπε και η περιοχή του Προφήτη Ηλία, όλοι όσοι έχουμε πραγματικές οικολογικές ανησυχίες θα τρέξουμε να υποστηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια. Για να καταλήξω, έχεις κάθε δίκιο να δημοσιοποιήσεις τους προβληματισμούς σου, όμως μήπως ο στόχος έπρεπε να είναι αλλού;"


φυσικά και είναι σε δημόσια θέα, διαφορετικά δεν θα έμπαινα καν στην διαδικασία δημοσίευσης του. Ας αρχίσει έτσι ένας εποικοδομητικός διάλογος σχετικά με τους λόγους ύπαρξης του φεστιβάλ, και τις δυνατότητες "προσαρμογής" του σε περισσότερο οικολογικά πλαίσια. Τίποτα δεν είναι τέλειο ώστε να μην χρειάζεται βελτίωση. Από την άλλη όμως, όπως επισημαίνω και στον φίλο Γιώργο, τα οικολογικά προβλήματα της Ρόδου, και της περιοχής κατ' επέκταση, είναι πολύ σημαντικότερα, πολύ πιο δύσκολο να λυθούν και με μεγαλύτερες προεκτάσεις, έτσι θεωρώ και την αντίδραση σε μια διοργάνωση που σκοπό έχει όχι το κέρδος, αλλά μέσω του εθελοντισμού, να μας φέρει πιο κοντά, εν μέσω του χειμώνα, με την ξεχασμένη, από τους περισσότερους, ομορφιά της φύσης του τόπου μας.