Καήκαμε εδώ και χρόνια...

Είναι σήμερα 24 Ιουλίου του 2008

Είμαι στην θέση σήμερα να γνωρίζω το φύλου του παιδιού μου. Αγόρι. Θα γεννηθεί μάλλον αρχές του 2009 αν όλα πάνε καλά. Ωραία και καλά;

Όχι δυστυχώς, η Ρόδος που αγαπώ, τα δάση στην νότια πλευρά του νησιού καίγονται εδώ και τρεις μέρες. Καίγονται από κάποιον που έβαλε φωτιά για να κάψει τα χόρτα του, αλλά καίγονται επίσης και από τους άσχετους που δεν μπορούν να συντονιστούν και να οργανώσουν επιτέλους ένα σοβαρό σύστημα πυρόσβεσης. Ένα σύστημα που δεν θα αφήνει πολύτιμο χρόνο να χάνεται, και δάση να παραδίδονται στο έλεος της πυρκαγιάς. 

Θυμάμαι το ορεινό φεστιβάλ, που περπατούσαμε στον Ίγκο, που κατεβήκαμε με κάποιους φίλους μέχρι το ποτάμι, με την υπέροχη αίσθηση του δάσους και της πρωινής πάχνης. Που παίζαμε μουσικές και κοιτούσαμε με θαυμασμό αυτό το υπέροχο δάσος. Και έρχεται στο κινητό μου το μήνυμα του φίλου μου Φιλήμωνα να με προσγειώσει στην πραγματικότητα:

"Η κατάσταση είναι πια τραγική! Δεν σώνεται τίποτα! Όποιος μπορεί ας βοηθήσει!"

Ο φίλος που μαζί καθόμασταν και βλέπαμε το δάσος, που μαζί πίναμε σούμα ακούγοντας τις μουσικές. Που τώρα θρηνεί για τον χαμό του χωριού του, που είναι περικυκλωμένο από τις φλόγες. 

Θα έρθει το 2009, και τι θα δείξω στο παιδί μου; Το μέρος που αγαπήσαμε, άσχετα αν δεν είμαστε από την περιοχή, καμμένο. Πράσινο θα το θυμάμαι, πράσινο τοπίο, πεύκα και ρυάκια. Βράχια να ξεπροβάλλουν μέσα από το πράσινο. 

Πότε θα ξαναπρασινίσει; 70 χρόνια λένε οι ειδικοί για να ξαναγίνει όπως ήταν πριν τρεις μέρες, 7-10 για να ξαναπρασινίσει λίγο...

Θα με ρωτάει το παιδί μου... "καλά μπαμπά, εδώ περνούσατε καλά;"

Και μέσα σε όλα αυτά, η κεντρική εξουσία να σφυρίζει αδιάφορα. Το κράτος της Αθήνας να ξοδεύει σε ρεμούλες και μίζες, σε σκάνδαλα και σε προμήθειες όλα αυτά τα χρήματα που θα μπορούσαν να αγοράσουν 1000 πυροσβεστικά. Όχι μόνο για μας εδώ στην Ρόδο, αλλά για όλους στην χώρα αυτή. Να προσλάβουν ΜΟΝΙΜΟΥΣ πυροσβέστες που να φτιάχνουν και να μεριμνούν τις υποδομές τον χειμώνα για να μην καιγόμαστε το καλοκαίρι. 

Το κράτος όμως εξακολουθεί να μας γράφει. Είτε με διακοπές χρηματοδοτήσεων, είτε με σνομπ πολιτική, είτε με εσκεμμένη κεντρολαγνεία, που αποδυναμώνει την αυτοδιοίκηση, τους ανθρώπους δηλαδή που γνωρίζουν περισσότερο την κατάσταση σε κάθε περιφέρεια και κάθε δήμο, όπως και τον τρόπο να την χειριστούν. Αυτοί ουτε καν στις ειδήσεις δεν μας έχουν, ακόμα και στον χάρτη για τον καιρό, δεν υπάρχουμε.

Γιατί βρε παιδιά να τους ανεχθούμε άλλο; Γιατί να δεχόμαστε στις πλάτες μας ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται; που δεν βάζουν καν στις πρώτες ειδήσεις τον χαμό που ζούμε; 

Δεν μας φταίνε οι ξένοι, δεν μας φταίνε οι εργάτες, δεν μας φταίνε οι μαύροι και οι κίτρινοι, οι Εβραίοι και οι Εγγλέζοι, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, οι δεξιοί και οι κομμουνιστές.

ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ. 

Που τους ανεχόμαστε και δεν τους διώχνουμε στα σπίτια τους. Που δεν ζητάμε δύναμη στην τοπική κοινωνία και αυτοδιαχείριση. Που δεν κρατάμε όλους τους παραγόμενους χρηματικούς πόρους για να ομορφύνουμε και να προστατέψουμε τον τόπο μας. Που το μόνο που μας ενδιαφέρει όταν έρθουν οι εκλογές είναι να μας βολέψουν σε μια θέση.

Στ΄άναθεμα να πάνε...

Τι θα δώσουμε βρε στα παιδιά μας; Καμμένη γη ή προστασία και μέριμνα; Αποφασίστε τώρα που είναι ακόμα νωρίς, άσχετα με το αν ακόμα καιγόμαστε...