Είμαι ένας κουρασμένος μικρομεσαίος επιχειρηματίας. Δηλαδή, δεν το παίζω διευθυντής, ούτε δίνω εντολές στο προσωπικό μου πίσω από ένα γραφείο, αλλά ευτυχώς για μένα, πρέπει να είμαι μαζί τους και να δουλεύω, σωματικά και πνευματικά, να μπορώ να αντέχω ακόμα και όταν έχω ήδη συμπληρώσει 10 ώρες και να κάνω άλλη μια βάρδια αν χρειαστεί γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν με ενοχλεί. Μπορώ να πω πως αν και με κουράζει μου αρέσει και για αυτό συνεχίζω. Πολλές φορές όμως έρχεται μια στιγμή που έστω και για λίγο μετανιώνω για τις επιλογές μου, Και δεν είμαι μόνος μου. Οι περισσότεροι που έχουν μια δική τους επιχείρηση κατανοούν αυτό το θέμα. Πως σκέφτεσαι συχνά πως είναι καλύτερο να είσαι υπάλληλος αντί για εργοδότης. Και σε καταστάσεις κρίσης, η σκέψη αυτή γίνεται ακόμα εντονότερη. Πόσο μάλλον όταν τόσα χρόνια με μνημόνια και άλλα πολλά, έχεις κουραστεί, χρωστάς, έχεις ρυθμίσεις που τρέχουν, προσπαθείς να τα βάλεις όλα σε μια τάξη και πάντα κάτι γίνεται.
Έχω ένα μπαρ που απασχολεί το μίνιμουμ προσωπικό, με εμένα ως βασικό ή επικουρικό αν χρειαστεί κάτι, με ευθύνη για τις εξωτερικές εργασίες, την συντήρηση, την προώθηση, την μουσική, τα μενού, την εκπαίδευση των εργαζομένων, την ομαλή λειτουργία, τις πληρωμές και πολλά άλλα που γίνονται κάθε μέρα. Το μίνιμουμ αυτό μοντέλο μικρής επιχείρησης απασχολεί 3 άτομα φουλ και 2 μερικής σύν τους dj που χρειάζονται γιατί είναι μπαρ που έρχεσαι για να ακούσεις μουσική και να πιείς ένα καλό ποτό. Αρα αφού είμαστε πάνω από 5 άτομα δεν παίρνουμε εμείς, άσχετα αν δουλεύουμε στην επιχείρηση μας, την επιδότηση. Που καταλήγω; οτι μια οποιαδήποτε μικρή επιχείρηση υγειονομικού ενδιαφέροντος, τις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορεί να ενταχθεί στην επιδότηση.
Θα δοθούν όμως κάποια χρήματα στους εργαζόμενους για να καλύψουν τρέχοντα έξοδα, ενοικια, ψώνια, λογαριασμούς, φάρμακα κτλ κτλ. Ευτυχώς, γιατί χρειάζονται την "πλουσιοπάροχη" στήριξη που είναι γύρω στα 17,7 ευρώ την ημέρα. Πάλι καλά, αν και ελάχιστα, Φαντάσου ένα υπάλληλο με οικογένεια να πρέπει να ζήσει με 800 ευρώ για 2 μήνες, μιας και η μισθοδοσία για τις πρώτες μέρες του Μαρτίου, σίγουρα θα καθυστερήσει με κλειστές επιχειρήσεις.
Η λογική που ακολουθούν δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα λέει πως εμείς με τα μπαρ και καφέ έχουμε πολλά λεφτά. Πως κλείνουμε το βράδυ και βάζουμε στις πλαστικές τσάντες τα φράγκα, πως είμαστε το άντρο της ακολασίας και της φοροδιαφυγής. Μάλλον πολλές ταινίες βλέπετε εκεί στα επιτελεία. Είμαστε αυτοί που έχουμε απίστευτους φόρους στα προϊόντα που διαθέτουμε, από τον καφέ μέχρι το κρασί και την μπύρα, αναγκάζοντας μας να ανεβαζουμε τις τιμές -λόγω κόστους- τόσο πολύ που τελικά περιορίζουμε τον τζίρο μας, μιας και δεν είμαστε μαγαζιά πρώτης ανάγκης. Θα γελάσουμε βέβαια μόλις αρθούν τα περιοριστικά μέτρα, γιατί μάλλον τότε εμείς θα είμαστε η πρώτη ανάγκη...
Θα μείνουμε κλειστά όλο τον Απρίλιο και καλά θα κάνουμε, γιατί η υγεία είναι πάνω από όλα. Εμείς όμως σαν ιδιοκτήτες πρέπει να πληρώσουμε ενοίκιο και πάγια της επιχείρησης, συν το δικό μας ενοίκιο και λογαριασμούς. Χάνουμε μια από τις καλύτερες περιόδους για την επιχείρηση μας, το Πασχα, με κόσμο και κίνηση, καλό καιρό και διάθεση για έξω. Χάνουμε όμως μάλλον και τον Μάιο, με ανυπολόγιστες ζημιές και πάλι, άλλη μια καλή περίοδο πριν ξεκινήσει το καλοκαίρι. Αν πρέπει να γίνει για να γλιτώσουμε κόσμο από την ασθένεια, είμαστε υποχρεωμένοι νομικά και ηθικά να το κάνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Έτσι ξεκινάμε από Ιούνιο, γιατί εκεί γύρω προβλέπεται να ανοίγουμε, χωρίς τουρισμό ακόμα, μιας και οι τουρίστες κατα που φαίνεται θα είναι σπίτια τους, έχοντας να αντιμετωπίσουμε τον κλασικό ανταγωνισμό -τουλάχιστον εδώ στην περιοχή μας- τα δεκάδες καλοκαιρινά μαγαζιά και μπιτσόμπαρα που γίνονται κλαμπ με άδεια καντίνας... Με λίγα λόγια φέτος είναι μια χαμένη χρονιά. Χρειαζόμαστε δυστυχώς και εμείς την ίδια βοήθεια, όπως και το προσωπικό μας, για να μπορέσουμε απλά να επιβιώσουμε σε πρώτο βαθμό. Αλλά δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο στα άμεσα έξοδα. Τα έξοδα μας, ακόμα και αν τα βάλεις σε λογικό πλαίσιο είναι πάρα πολλά και χρειάζονται τουλάχιστον 3-4 μήνες καλής δουλειάς για να ισοσκελίσουν μόνο οι ζημιές από την περίοδο που είσαι αναγκαστικά -και καλώς λέω και πάλι- κλειστά. Δεν φαίνεται όμως στον ορίζοντα κάτι τέτοιο.
Δεν είμαστε όμως μια απλή επιχείρηση. Οπως πολλές άλλες που λειτουργουν σε ετήσια βάση σε τουριστικές περιοχές, έχουμε ανάγκη τον τουρισμό. Και χωρίς αυτόν, ότι επίδομα και να πάρουμε στην περιοχή που ζουμε, είναι απλά ημίμετρα χωρίς βάθος χρόνου. Θα χρειαστούμε λοιπόν και επιπλέον στήριξη, με δόσεις σε πληρωμή ενοικίων, με νέες ρεαλιστικες ρυθμίσεις για όλες τις οφειλές, κουρέματα, δάνεια για έκτακτες δαπάνες και κατανόηση ώστε να μην χαθούν θέσεις εργασίας. Ακόμα όμως και αυτά δεν είναι αρκετά.
Ερχεται μια τουριστική σεζόν χαμένη, πολλοί άνθρωποι χωρίς εργασία και επιχειρήσεις που θα ζητάνε την ελεημοσύνη του κράτους για τις ανάγκες τους. Μια ελεημοσύνη που γίνεται μονόδρομος από την στιγμή που έχουμε αποφασίσει σαν τόπος να ακολουθήσουμε την λογική της Μπανανίας, να πουλάμε μόνο τουρισμό, μιας και δεν έχουμε κάτι άλλο να πουλήσουμε. Η μονο-οικονομία αυτή είναι πάντα καταστροφική σε συνθήκες κρίσεων, όπως αυτής που ζούμε ή μιας άλλης που θα μπορούσε να προέλθει από πολλές άλλες αιτίες, όπως πχ ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία.
Η λογική όμως αυτή της Μπανανίας έγινε με πλάτες των κυβερνητικών πολιτικών των τελευταίων 40 ετών, όταν δόθηκε όλο το βάρος και πάρα μα πάρα πολλά φράγκα στον τουρισμό, με τον κόσμο να παίρνει αναπτυξιακές επιδοτήσεις, για να φτιάξει από οικογενειακά κακόγουστα φτηνιάρικα καταλύματα μέχρι μεγάλες μονάδες και resort που τελικά κατέστρεψαν την ποιότητα φέρνοντας τον τουρισμό με τα βραχιολάκια. Δεν υπάρχει ομαλή οικονομία. Δεν υπάρχουν υποστηρικτικές επιχειρήσεις, πρωτογενούς τομέα πχ, δεν υπάρχουν τοπικά προϊόντα βιοτεχνίας και γαστρονομίας ώστε να μπορούμε να ξανακάνουμε τοπικά μια επανεκκίνηση χωρίς πολλά προβλήματα. Επομένως θα χρειαστούμε κάτι παραπάνω από την ελεημοσύνη του κράτους.
Είναι ευκαιρία λοιπόν αντί να στηρίξουμε και πάλι άμεσα και αβίαστα τον τουρισμό, αυτήν την φορά να αναπτύξουμε τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, που θα ενισχύσει με την σειρά του τον τουρισμό, αφήνοντας όμως περιθώριο κέρδους στην τοπική οικονομία μέσω της παραγωγης. Σταδιακά με την αλλαγή προφίλ του επισκέπτη και την παράλληλη ανάπτυξη μιας οικονομίας που στηρίζεται και σε άλλους πυλώνες, οι κρίσεις θα μπορούσαν να είναι μικρότερες ή πιο εύκολο να αντιμετωπιστούν.
Είναι η σειρά του κράτους να ανταποδώσει για όλα τα έσοδα που λαμβάνει από τον τουρισμό και να στηρίξει με έξυπνους τρόπους τις τοπικές οικονομίες. Να δούμε με σοβαρότητα μέχρι πότε μπορούμε να επενδύουμε σε νέα δωμάτια και που χρειάζεται τελικά να επενδύσουμε πραγματικα. Θα χρειαστούμε μια γερή χρηματοδότηση που θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε το απαρχαιωμένο και προβληματικό μοντέλο στρέφοντας κόσμο από τον τουρισμό στην παραγωγή. Να δοθούν χρήματα σε μοντέλα που παντρεύουν τον τουρισμό με την ανάπτυξη και προώθηση των τοπικών προϊόντων, που αφήνουν λεφτά πραγματικά στην τοπική οικονομία, που προσφέρουν στην ανάπτυξη των μικρών επιχειρήσεων που θα μπορούν στην συνέχεια να πουλάνε ακόμα και στο εξωτερικό. Τυποποιημένα και ελεγχόμενα, όχι μόνο λάδι και κεραμικά, αλλά σάλτσες και αλλαντικά, ψαρικά και τυροκομικά, ζυμαρικά και νέα σύγχρονα οινοπνευματώδη. Να επενδύσουμε στην καλαισθησία και τον πολιτισμό, στην βιοτεχνία και την δημιουργικότητα, στον έξυπνο τουρισμό εμπειριών και να ξεφύγουμε από το sun-sea-sex που έχει ως αποτέλεσμα την σταθερή μείωση της ποιότητας και την συνεχή σπατάλη πόρων σε ένα νησί που τους έχει ανάγκη. Πόσα άλλα resort θα αντέξουμε; Πόσα εργοστάσια ΔΕΗ χρειαζόμαστε ακόμα; Πόσα φράγματα; Πόσες ακόμα δημόσιες παραλίες θα χαθούν σε "αποκλειστική" χρήση; Πόσο ακόμα θα μεταβληθεί το τοπίο για να εξυπηρετήσει τους τουρίστες που δεν βγαίνουν έξω από το ξενοδοχείο τους;
Το ξέρω ότι το πήγα από το προσωπικό στο γενικό, αλλά το θέμα μας αυτήν την στιγμή δεν είναι αν θα επιβιώσω εγώ, αλλά πως θα θωρακιστούμε όλοι μας, ώστε να μην χρειάζεται η ελεημοσύνη κανενός όταν υπάρχει τέτοια ανάγκη όπως η τωρινή και να κοιτάξουμε το μέλλον με καλύτερες προοπτικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου