για μπαρ και πάλι ο λόγος

θέλω να το γράψω μέρες.

Τα μπαρ με καθήμενους και οριοθετημένες θέσεις δίνουν σαφώς μεγαλύτερη προστασία από οποιαδήποτε μη ελεγχόμενη συγκέντρωση κόσμου. Αφήστε τα ανοιχτά μέχρι τις 2 το βράδυ και μετά καλό θα ήταν να απαγορεύσετε την πώληση και την κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους όπως συμβαίνει χρόνια στην υπόλοιπη Ευρώπη μετά από κάποια ώρα. Στην Ισπανία πχ είναι μετά τις 11 (σε δημόσιους χώρους λεμε).

Κανονίστε επιτέλους το πλαίσιο λειτουργίας μπαρ, καφέ, κλάμπ, εστιατορίων και καταστηματων με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει κυκλική ροή και όχι συνωστισμός.

Προτείνω πχ:

07 το πρωι ως τις 12 το βράδυ, καφέ και εστιατόρια

12 το μεσημέρι έως 2 το βράδυ τα μπαρ

9 το βράδυ μέχρι και 07 το πρωί τα κλαμπ και τα νυχτερινά κέντρα.

Take away και delivery 24 ώρες την ημέρα χωρίς πώληση αλκοόλ από τις 11πχ το βράδυ και μέχρι τις 07 το πρωι.

Οχι στις μεικτές άδειες αλλά σε δυνατότητα επιλογής ωραρίου σε ένα μπαρ που θέλει να είναι ανοιχτό 9-07 ή σε ένα εστιατόριο που θέλει να είναι ανοιχτο 12-02 με αντίστοιχη ρύθμιση της άδειας.

Μειωμένο ΦΠΑ 13% ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΤΑ μέχρι τις 23:00 και αυξημένο στο 24% για όλα εκτός take away φαγητού μετά.

Πληρωμή ΜΟΝΟ με κάρτες για όλα εκτός take away-delivery, 23:00-07:00

Καταργηση επιτέλους του τέλους παρεπιδημούντων και δυνατότητα άδειας κλαμπ ευκολότερα σε μικρότερους χώρους, χωρίς την ανοησία των θέσεων στάθμευσης.

Αν και τα εμπορικά καταστήματα και οι υπηρεσίες έχουν ένα κλιμακωτό ωράριο, πολλά μπορούν να γίνουν ώστε να αποσυμφορηθούν οι ώρες αιχμής. Δεν γίνεται να κλείνουν τα μαγαζιά στις 9 το βράδυ και να περιμένουν τα εστιατόρια και τα μπαρ πχ να γεμίσουν στις 10. Καλό θα ήταν πχ τα εμπορικά να είναι ανοιχτά 9πμ με 6μμ σερί με διάλειμμα για 1 ώρα, (1-3 σε δόσεις για το προσωπικό) όπως λειτουργούσε τόσα χρόνια τέλεια στην Αγγλία.

Τώρα για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος:

Ειδικές άδειες λειτουργίας που θα καθορίζουν αποστάσεις και εξυπηρετούμενους ανάλογα τον χώρο και τον εξαερισμό που πρέπει επιτέλους να υπάρχει με προδιαγραφές για τους εσωτερικούς χώρους. Οχι έτσι αυθαίρετα 2.2 τετρ ανα πελάτη για ωφέλιμο χώρο. Αυτό σημαίνει πως ένα σχετικά μεγάλο μαγαζί 80 τετραγωνικών με μπαρ που καταλαμβάνει 20 τετραγωνικά, και τουαλέτες 5 τετραγωνικά μπορεί να βάλει μόνο 25 πελάτες, 5-6 τραπεζάκια δηλαδή, όταν το μέσο μπαρ είναι 50 τμ με 35 τμ ωφέλιμο χώρο, δηλαδή μπορεί να εξυπηρετήσει μόνο 15 άτομα. Αυτομάτως πάνε για κλείσιμο αν είναι νομοταγείς, που πρέπει να είναι, ιδιαίτερα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Το κράτος οφείλει και πρέπει να στηρίζει αυτούς που τηρούν τους νόμους. Πρέπει λοιπόν αυτό να επανεξεταστεί με κατάθεση σχεδίου διαρρύθμισης, ώστε να τηρούνται αποστάσεις και μέτρα ασφαλείας, πάντα μαζί με τον σωστό εξαερισμό. Επίσης να καθοριστεί το μάξιμουμ εξυπηρετούμενων πελατών, μέσα και έξω με βάση τις αποστάσεις των τραπεζιών, το σχέδιο διαρρύθμισης και τις τουαλέτες, όχι μόνο τα τετραγωνικά του καταστήματος. Διάδρομοι, δυνατότητα τοποθέτησης διαχωριστικών αντί για απλής απόστασης τραπεζιών και άλλα τέτοια που μπορούν να συζητηθούν.

Κλιμάκωση της έντασης μουσικης σε ρεαλιστικά πλαίσια, δηλαδή 70dB συνοδευτικά για εστιατόρια και καφέ, με εξαίρεση την ζωντανή μουσική που πρέπει να είναι στα 85dB όπως και σε όλα τα μπαρ στον εσωτερικό και μόνο χώρο, με εξαίρεση τα 65 σε εξωτερικό αν δεν υπάρχει ενόχληση στην περιοχή. Καμία μουσική σε εξωτερικό χώρο μετά τις 23:00 εκτός αν υπάρχει πρόβλεψη από τον εκάστοτε Δήμο για μέχρι τις 12 για καλοκαίρι και τουριστικές περιοχές.

110dB (ταβάνι) για κλαμπ και νυχτερινά κέντρα με ζωντανή μουσική. Υποχρεωτικό μετρητή σε εμφανές σημείο και καταγραφέα dB στα μπαρ και κλαμπ. Να σταματήσουν επιτέλους οι αυθαίρετες μετρήσεις που μας τρέχουν σε δικαστήρια χωρίς λόγο. Αυτά και πολλά άλλα μετά από χρόνια στην δουλειά, στην μουσική αλλά και ως κάτοικος επιβαρυμένης τουριστικά και ηχητικά περιοχής.

Σύγχρονη αρχιτεκτονική και χαμένος πολιτισμός

Ένα διαφορετικό κείμενο για σήμερα. Ξεκινάει από τα γενικότερα αισθητικά μας οικιστικά κριτήρια και καταλήγει -που αλλού;- στην Παλιά Πόλη.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές πως έχει καταλήξει να είναι έτσι η πόλη που ζούμε. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει εκείνη η χρονική στιγμή όπου μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού αποφασίζει να αναδιαρθρώσει την περιοχή που ζει με διάφορες παρεμβάσεις, αρχιτεκτονικές, οικιστικές, συγκοινωνιακές, ακόμα και τρόπου διασκέδασης. Για ποιο λόγο πχ, όπου ανοίξει ένα πετυχημένο κατάστημα, ανοίγουν και άλλα και δημιουργείται ένα εμπορικό κέντρο από το πουθενά; Για ποιο λόγο αποφάσισαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας να γκρεμίσουν όλα σχεδόν τα νεοκλασικά σπίτια στο κέντρο της Ρόδου και να τα αντικαταστήσουν με πολυκατοικίες; Είχαν πρόβλημα χώρου ή ήταν απλά θέμα μόδας το όνειρο του διαμερίσματος;

Πόσοι κήποι με βουκαμβίλιες χάθηκαν για να γίνουν τσιμεντένια μαγαζιά με βιτρίνες που τώρα παραμένουν βρώμικες και άδειες σε περιοχές όπου δεν υπάρχει πλέον εμπορική κίνηση; Γιατί ποιους λόγους το Νιοχώρι άλλαξε από την μεγαλοπρεπή αστική περιοχή της πόλης, στο απόλυτο χάος της πολεοδομικής παράβασης; Οι κάτοικοι δεν έβλεπαν την γειτονιά τους να καταστρέφεται; Γιατί δεν αντέδρασαν παρά άφησαν το καλοφτιαγμένο παλιό κτήριο τους να μεταμορφωθεί σε ένα αρπακολατζίδικο αρχιτεκτονικό κακούργημα; Και καλά αυτοί που το έκαναν μόνο για τα φράγκα. Πόσοι όμως ξεγελάστηκαν να πιστέψουν πως θα έχουν μια καλύτερη ζωή σε τέσσερις τοίχους με μια ιδέα θέας, όταν παλαιότερα μπορούσαν να μυρίσουν τις τριανταφυλλιές του κήπου τους; Βλέπω την κατάντια που έχουν τα Μαράσια της πόλης μας και το μόνο που μπορώ να συμπεράνω, είναι πως πάσχουμε από διαταραχή της αισθητικής, ενώ είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσουμε να ζήσουμε όμορφα πλέον, γιατί έχουμε χάσει το καλόγουστο σκηνικό της ζωής μας.

Όσο και να μας "βολεύει" το τεχνολογικό αστικό περιβάλλον, πάντα θα αναζητούμε την γοητεία της φύσης και της θάλασσας, είτε κρυμμένη διακριτικά σε ένα ταξίδι, είτε σε ένα καφέ στην παραλία ή στο βουνό, είτε βάζοντας πίνακες με τοπία και βότσαλα στους τοίχους μας, αναζητώντας μια χαμένη γαλήνη. Χωρίς απλότητα και φυσική αισθητική, είναι δύσκολο να βρεις την ηρεμία σου.

Δεν κατηγορώ όμως καμιά πολεοδομική υπηρεσία που δεν κάνει καλά την δουλειά της. Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας, μόνοι μας αποκοπήκαμε από οποιαδήποτε αισθητική, δημιουργήσαμε άναρχες πόλεις και αφιλόξενες περιοχές. Και λαδώσαμε ενδεχομένως για αυτό. Ούτε καν το όραμα του Le Corbusier δεν τολμήσαμε να αξιοποιήσουμε, ούτε την πρακτικότητα του κινήματος του Bauhaus για να κάνουμε λίγο πιο αξιοπρεπή την σύγχρονη μας πόλη, αν τόσο πολύ μας άρεσαν οι πολυκατοικίες.

Θεωρώ λάθος να μιλάμε μόνο για άναρχη δόμηση και κακογουστιά μόνο σε μεγέθη Αθήνας ή Θεσσαλονίκης. Μπορεί να υπάρχει ακόμα και σε μικρογραφία, με όλα τα κουσούρια της. Δείτε την Ρόδο και την άναρχη ανάπτυξη της Ανάληψης. Δρόμοι χωρίς σχεδιασμό, άλλου στενοι, αλλού όχι, χωρίς πράσινο, χωρίς υποδομές ή στάθμευση. Σε λίγο το ίδιο θα συμβεί και στην γειτονική περιοχή γύρω από την Ηλ Βενέζη.

Ελα μωρέ, χωράφια είναι, δεν χρειάζεται...  και τα λάθη του παρελθόντος επαναλαμβάνονται τραγικά, ξανά και ξανά. 

Είναι αδύνατον να αποκτήσουμε ξαφνικά την αισθητική μιας μέσης ιταλικής κωμόπολης ή ακόμα και μιας άλλης μικρής πόλης της δυτικής Ευρώπης. Την χάσαμε μέσα σε λίγα χρόνια. Φανταστείτε και δείτε από παλιές φωτογραφίες πως ήταν η Ρόδος πριν από 50-60 χρόνια. Πριν τις κατεδαφίσεις και τα αυθαίρετα. Πριν το μπετόν, πριν ακόμα τα χωρια μας προσπαθήσουν να μιμηθούν την νεοπλουτιστική αισθητική και χάσουν μια για πάντα τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα.

Όταν έφυγαν οι Ιταλοί κατακτητές από το νησί, άφησαν πίσω ένα ολόκληρο αρχιτεκτονικό σχέδιο για την αξιοποίηση του, που μισαλλόδοξα και μόνο αποφασίσαμε να εξαφανίσουμε. Με περίσσεια ηλιθιότητα χαρακτηρίστηκαν φασιστοειδή τα κτήρια του Μαντρακίου, χωρίς καν να δούμε τις φάσεις της εξέλιξης τους και την χρησιμότητα τους. Μετα βίας σώθηκαν από γκρέμισμα το Ελλη και το Ρόδων από την αξιοποίηση που ήθελε η χούντα. Τώρα, καυχιόμαστε για ένα ωραίο δρόμο στο κέντρο, όταν το μόνο που κάναμε από το 1950 και μετά είναι να γκρεμίζουμε οτιδήποτε παλιό και να το αντικαθιστούμε από ένα εκμοντερνισμένο κακέκτυπο κάποιου κτηρίου σε κάποια μεγαλούπολη.

Έτσι ρημάξαμε το Νιοχώρι, αφήνοντας την Δηλμπεράκη να αναρωτιέται τι έγινε και έχασε την αξία και την αίγλη της. Έτσι κατέληξε το Μαντράκι να έχει γυάλινα κτήρια και πολυκαταστήματα που σου δίνουν την αίσθηση του δήθεν συγχρονου, κακοφτιαγμένου όμως, φτωχου συγγενή του πραγματικού μοντερνισμού, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντιπαράθεση με όλο το μεγαλοπρεπες παρελθόν των ελάχιστων πλέον νεοκλασικών που είτε έχουν την τύχη να βρίσκονται υπό την εποπτεία κάποιου ρομαντικού ιδιώτη ή να σωριάζονται εγκαταλελειμμένα, μέρα με την μέρα, αναξιοποίητα από το δημόσιο ή τους υπεύθυνους τους. Η αναπτυξη της τουριστικής βραχυπρόθεσμης μίσθωσης έδωσε την ευκαιρία να αναπαλαιωθούν αρκετοί από τους παλιούς αρχιτεκτονικούς θησαυρούς που ομορφαίνουν την πόλη. Αλλά αυτό είναι μια μόδα με διάφορες άλλες αρνητικές προεκτάσεις, όπως πχ την απομάκρυνση του μονίμου κατοίκου, και ούτως ή άλλως δεν πρόλαβε δυστυχώς να σώσει τα περισσότερα.

Η κακογουστία συνεχίζεται και στην χρήση γής. Έτσι καταντήσαμε το ωραιότερο ίσως σημείο της πόλης για καλοκαιρινή βόλτα, την περιοχή πίσω από την Νομαρχία, σε πάρκινγκ, για να εξυπηρετήσει την βαριεστημένη νοοτροπία μας αντί να αναδείξουμε, με την απουσία του αυτοκινήτου, την σημασία του ιστορικού κέντρου. Με τον ίδιο τρόπο μέσα στην Παλιά Πόλη, η πλατεία μπροστά στο παλάτι έγινε παρκινγκ, γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε μια άλλη γενναία λύση. Η νυχτερινή διασκέδαση αντί να πάει σε ένα σημείο όπου δεν θα ενοχλεί και δεν θα ενοχλείται, μπήκε κατευθείαν στην καρδιά της. Και να ήταν μόνο αυτό...

Εκτρώματα που αταίριαστα ξεφυτρώνουν με άνωθεν και καλά εγκρίσεις και δραστηριότητες που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μέσα στα τείχη, καταστρέφουν μια για πάντα την οικιστική της προοπτική. Οι νόμοι και οι διατάξεις υπάρχουν, δεν τις ακολουθούμε όμως. Θα ήταν κρίμα να τα πετάξουμε για άλλη μια φορά όλα και μετά να αναρωτιόμαστε που πήγε ο τουρισμός που κάποτε γοητευόταν από το νησί και την ζωή σε αυτό.  Πόσο μάλλον σε συνθήκες κρίσης. Πόσο μάλλον όταν το τουριστικό μας προϊόν πρέπει να γίνει μεγαλύτερης διάρκειας και καλύτερης ποιότητας. Αλλά η έννοια του πολιτιστικού τουρισμού είναι άγνωστη στην Ρόδου του sex sea sun sand. Έτσι θα καταντήσουμε και την Παλιά Πόλη, σαν τα μούτρα μας, έρμαια των μικροσυμφερόντων και των ρουσφετιών, αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα.

Είναι απαραίτητη μια νέα αρχιτεκτονική προοπτική και ένα καινούργιο μοντέλο σεβασμού στην παράδοση, με έμφαση στην προώθηση της καλαισθησίας, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις σύγχρονες αντιξοότητες και τις αιφνίδιες κρίσεις. Δεν θα εξαρτόμαστε από κανέναν τουρ οπερέιτορ όταν η ίδια η πόλη και το νησί γενικότερα θα είναι από μόνο του πόλος έλξης όπως τόσοι άλλοι ιστορικοί και πολιτιστικοί προορισμοί στον κόσμο.


Υ.Γ. Στεναχωριέμαι που δεν έχω σπουδάσει αρχιτεκτονική, αν και πάντα φλέρταρα μαζί ως τέχνη και αντίληψη. Για μένα είναι ίσως η μεγαλύτερη όλων των τεχνών, είναι η τέχνη της καθημερινότητας μας.

Ένα κλειστο μπαρ στην Μπανανία.

Είμαι ένας κουρασμένος μικρομεσαίος επιχειρηματίας. Δηλαδή, δεν το παίζω διευθυντής, ούτε δίνω εντολές στο προσωπικό μου πίσω από ένα γραφείο, αλλά ευτυχώς για μένα, πρέπει να είμαι μαζί τους και να δουλεύω, σωματικά και πνευματικά, να μπορώ να αντέχω ακόμα και όταν έχω ήδη συμπληρώσει 10 ώρες και να κάνω άλλη μια βάρδια αν χρειαστεί γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν με ενοχλεί. Μπορώ να πω πως αν και με κουράζει μου αρέσει και για αυτό συνεχίζω. Πολλές φορές όμως έρχεται μια στιγμή που έστω και για λίγο μετανιώνω για τις επιλογές μου, Και δεν είμαι μόνος μου. Οι περισσότεροι που έχουν μια δική τους επιχείρηση κατανοούν αυτό το θέμα. Πως σκέφτεσαι συχνά πως είναι καλύτερο να είσαι υπάλληλος αντί για εργοδότης. Και σε καταστάσεις κρίσης, η σκέψη αυτή γίνεται ακόμα εντονότερη. Πόσο μάλλον όταν τόσα χρόνια με μνημόνια και άλλα πολλά, έχεις κουραστεί, χρωστάς, έχεις ρυθμίσεις που τρέχουν, προσπαθείς να τα βάλεις όλα σε μια τάξη και πάντα κάτι γίνεται.

Έχω ένα μπαρ που απασχολεί το μίνιμουμ προσωπικό, με εμένα ως βασικό ή επικουρικό αν χρειαστεί κάτι, με ευθύνη για τις εξωτερικές εργασίες, την συντήρηση, την προώθηση, την μουσική, τα μενού, την εκπαίδευση των εργαζομένων, την ομαλή λειτουργία, τις πληρωμές και πολλά άλλα που γίνονται κάθε μέρα. Το μίνιμουμ αυτό μοντέλο μικρής επιχείρησης απασχολεί 3 άτομα φουλ και 2 μερικής σύν τους dj που χρειάζονται γιατί είναι μπαρ που έρχεσαι για να ακούσεις μουσική και να πιείς ένα καλό ποτό. Αρα αφού είμαστε πάνω από 5 άτομα δεν παίρνουμε εμείς, άσχετα αν δουλεύουμε στην επιχείρηση μας, την επιδότηση. Που καταλήγω; οτι μια οποιαδήποτε μικρή επιχείρηση υγειονομικού ενδιαφέροντος, τις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορεί να ενταχθεί στην επιδότηση.

Θα δοθούν όμως κάποια χρήματα στους εργαζόμενους για να καλύψουν τρέχοντα έξοδα, ενοικια, ψώνια, λογαριασμούς, φάρμακα κτλ κτλ. Ευτυχώς, γιατί χρειάζονται την "πλουσιοπάροχη" στήριξη που είναι γύρω στα 17,7 ευρώ την ημέρα. Πάλι καλά, αν και ελάχιστα, Φαντάσου ένα υπάλληλο με οικογένεια να πρέπει να ζήσει με 800 ευρώ για 2 μήνες, μιας και η μισθοδοσία για τις πρώτες μέρες του Μαρτίου, σίγουρα θα καθυστερήσει με κλειστές επιχειρήσεις.

Η λογική που ακολουθούν δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα λέει πως εμείς με τα μπαρ και καφέ έχουμε πολλά λεφτά. Πως κλείνουμε το βράδυ και βάζουμε στις πλαστικές τσάντες τα φράγκα, πως είμαστε το άντρο της ακολασίας και της φοροδιαφυγής. Μάλλον πολλές ταινίες βλέπετε εκεί στα επιτελεία. Είμαστε αυτοί που έχουμε απίστευτους φόρους στα προϊόντα που διαθέτουμε, από τον καφέ μέχρι το κρασί και την μπύρα, αναγκάζοντας μας να ανεβαζουμε τις τιμές -λόγω κόστους- τόσο πολύ που τελικά περιορίζουμε τον τζίρο μας, μιας και δεν είμαστε μαγαζιά πρώτης ανάγκης. Θα γελάσουμε βέβαια μόλις αρθούν τα περιοριστικά μέτρα, γιατί μάλλον τότε εμείς θα είμαστε η πρώτη ανάγκη...

Θα μείνουμε κλειστά όλο τον Απρίλιο και καλά θα κάνουμε, γιατί η υγεία είναι πάνω από όλα. Εμείς όμως σαν ιδιοκτήτες πρέπει να πληρώσουμε ενοίκιο και πάγια της επιχείρησης, συν το δικό μας ενοίκιο και λογαριασμούς. Χάνουμε μια από τις καλύτερες περιόδους για την επιχείρηση μας, το Πασχα, με κόσμο και κίνηση, καλό καιρό και διάθεση για έξω. Χάνουμε όμως μάλλον και τον Μάιο, με ανυπολόγιστες ζημιές και πάλι, άλλη μια καλή περίοδο πριν ξεκινήσει το καλοκαίρι. Αν πρέπει να γίνει για να γλιτώσουμε κόσμο από την ασθένεια, είμαστε υποχρεωμένοι νομικά και ηθικά να το κάνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Έτσι ξεκινάμε από Ιούνιο, γιατί εκεί γύρω προβλέπεται να ανοίγουμε, χωρίς τουρισμό ακόμα, μιας και οι τουρίστες κατα που φαίνεται θα είναι σπίτια τους, έχοντας να αντιμετωπίσουμε τον κλασικό ανταγωνισμό -τουλάχιστον εδώ στην περιοχή μας- τα δεκάδες καλοκαιρινά μαγαζιά και μπιτσόμπαρα που γίνονται κλαμπ με άδεια καντίνας... Με λίγα λόγια φέτος είναι μια χαμένη χρονιά. Χρειαζόμαστε δυστυχώς και εμείς την ίδια βοήθεια, όπως και το προσωπικό μας, για να μπορέσουμε απλά να επιβιώσουμε σε πρώτο βαθμό. Αλλά δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο στα άμεσα έξοδα. Τα έξοδα μας, ακόμα και αν τα βάλεις σε λογικό πλαίσιο είναι πάρα πολλά και χρειάζονται τουλάχιστον 3-4 μήνες καλής δουλειάς για να ισοσκελίσουν μόνο οι ζημιές από την περίοδο που είσαι αναγκαστικά -και καλώς λέω και πάλι- κλειστά. Δεν φαίνεται όμως στον ορίζοντα κάτι τέτοιο.

Δεν είμαστε όμως μια απλή επιχείρηση. Οπως πολλές άλλες που λειτουργουν σε ετήσια βάση σε τουριστικές περιοχές, έχουμε ανάγκη τον τουρισμό. Και χωρίς αυτόν, ότι επίδομα και να πάρουμε στην περιοχή που ζουμε, είναι απλά ημίμετρα χωρίς βάθος χρόνου. Θα  χρειαστούμε λοιπόν και επιπλέον στήριξη, με δόσεις σε πληρωμή ενοικίων, με νέες ρεαλιστικες ρυθμίσεις για όλες τις οφειλές, κουρέματα, δάνεια για έκτακτες δαπάνες και κατανόηση ώστε να μην χαθούν θέσεις εργασίας. Ακόμα όμως και αυτά δεν είναι αρκετά.

Ερχεται μια τουριστική σεζόν χαμένη, πολλοί άνθρωποι χωρίς εργασία και επιχειρήσεις που θα ζητάνε την ελεημοσύνη του κράτους για τις ανάγκες τους. Μια ελεημοσύνη που γίνεται μονόδρομος από την στιγμή που έχουμε αποφασίσει σαν τόπος να ακολουθήσουμε την λογική της Μπανανίας, να πουλάμε μόνο τουρισμό, μιας και δεν έχουμε κάτι άλλο να πουλήσουμε. Η μονο-οικονομία αυτή είναι πάντα καταστροφική σε συνθήκες κρίσεων, όπως αυτής που ζούμε ή μιας άλλης που θα μπορούσε να προέλθει από πολλές άλλες αιτίες, όπως πχ ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία.

Η λογική όμως αυτή της Μπανανίας έγινε με πλάτες των κυβερνητικών πολιτικών των τελευταίων 40 ετών, όταν δόθηκε όλο το βάρος και πάρα μα πάρα πολλά φράγκα στον τουρισμό, με τον κόσμο να παίρνει αναπτυξιακές επιδοτήσεις, για να φτιάξει από οικογενειακά κακόγουστα φτηνιάρικα καταλύματα μέχρι μεγάλες μονάδες και resort που τελικά κατέστρεψαν την ποιότητα φέρνοντας τον τουρισμό με τα βραχιολάκια. Δεν υπάρχει ομαλή οικονομία. Δεν υπάρχουν υποστηρικτικές επιχειρήσεις, πρωτογενούς τομέα πχ, δεν υπάρχουν τοπικά προϊόντα βιοτεχνίας και γαστρονομίας ώστε να μπορούμε να ξανακάνουμε τοπικά μια επανεκκίνηση χωρίς πολλά προβλήματα. Επομένως θα χρειαστούμε κάτι παραπάνω από την ελεημοσύνη του κράτους.

Είναι ευκαιρία λοιπόν αντί να στηρίξουμε και πάλι άμεσα και αβίαστα τον τουρισμό, αυτήν την φορά να αναπτύξουμε τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, που θα ενισχύσει με την σειρά του τον τουρισμό, αφήνοντας όμως περιθώριο κέρδους στην τοπική οικονομία μέσω της παραγωγης. Σταδιακά με την αλλαγή προφίλ του επισκέπτη και την παράλληλη ανάπτυξη μιας οικονομίας που στηρίζεται και σε άλλους πυλώνες, οι κρίσεις θα μπορούσαν να είναι μικρότερες ή πιο εύκολο να αντιμετωπιστούν.

Είναι η σειρά του κράτους να ανταποδώσει για όλα τα έσοδα που λαμβάνει από τον τουρισμό και να στηρίξει με έξυπνους τρόπους τις τοπικές οικονομίες. Να δούμε με σοβαρότητα μέχρι πότε μπορούμε να επενδύουμε σε νέα δωμάτια και που χρειάζεται τελικά να επενδύσουμε πραγματικα. Θα χρειαστούμε μια γερή χρηματοδότηση που θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε το απαρχαιωμένο και προβληματικό μοντέλο στρέφοντας κόσμο από τον τουρισμό στην παραγωγή. Να δοθούν χρήματα σε μοντέλα που παντρεύουν τον τουρισμό με την ανάπτυξη και προώθηση των τοπικών προϊόντων, που αφήνουν λεφτά πραγματικά στην τοπική οικονομία, που προσφέρουν στην ανάπτυξη των μικρών επιχειρήσεων που θα μπορούν στην συνέχεια να πουλάνε ακόμα και στο εξωτερικό. Τυποποιημένα και ελεγχόμενα, όχι μόνο λάδι και κεραμικά, αλλά σάλτσες και αλλαντικά, ψαρικά και τυροκομικά, ζυμαρικά και νέα σύγχρονα οινοπνευματώδη. Να επενδύσουμε στην καλαισθησία και τον πολιτισμό, στην βιοτεχνία και την δημιουργικότητα, στον έξυπνο τουρισμό εμπειριών και να ξεφύγουμε από το sun-sea-sex που έχει ως αποτέλεσμα την σταθερή μείωση της ποιότητας και την συνεχή σπατάλη πόρων σε ένα νησί που τους έχει ανάγκη. Πόσα άλλα resort θα αντέξουμε; Πόσα εργοστάσια ΔΕΗ χρειαζόμαστε ακόμα;  Πόσα φράγματα; Πόσες ακόμα δημόσιες παραλίες θα χαθούν σε "αποκλειστική" χρήση; Πόσο ακόμα θα μεταβληθεί το τοπίο για να εξυπηρετήσει τους τουρίστες που δεν βγαίνουν έξω από το ξενοδοχείο τους;

Το ξέρω ότι το πήγα από το προσωπικό στο γενικό, αλλά το θέμα μας αυτήν την στιγμή δεν είναι αν θα επιβιώσω εγώ, αλλά πως θα θωρακιστούμε όλοι μας, ώστε να μην χρειάζεται η ελεημοσύνη κανενός όταν υπάρχει τέτοια ανάγκη όπως η τωρινή και να κοιτάξουμε το μέλλον με καλύτερες προοπτικές.

περί ηλεκτρονικής εκπαίδευσης.

Προσπαθώ τις τελευταίες μέρες να βοηθήσω τον γιό μου με τα ηλεκτρονικά του μαθήματα. Το πρόγραμμα είναι τραγικό και δείχνει απαρχαιωμένο για 2020. Τραγική είναι και η ποιότητα του σέρβερ που δεν σηκώνει τόση κίνηση αλλα προσπαθεί. Μέσα σε όλα αυτά βλέπω και την παρούσα κατάσταση της δημόσιας εκπαίδευσης και ας με συγχωρέσουν οι φίλοι δάσκαλοι και καθηγητές, που ενδεχομένως καταβάλουν και αυτοί μεγάλη προσπάθεια να κατανοήσουν την λειτουργία (δυσλειτουργία) αυτού του συστήματος. Δύσχρηστο, με μενού και ανούσιες εγγραφές ταλαιπωρίας, χωρίς ενσωματωμένη τηλεδιάσκεψη ή τουλάχιστον με αυτόματη σύνδεση χρήστη σε ένα εξωτερικό πρόγραμμα, χωρίς την δυνατότητα δημιουργίας ενός κοινόχρηστου εκπαιδευτικού βίντεο από τους καθηγητές στους μαθητές παρά μόνο με link.

 Σας έχουν πει ποτέ πως για τα προγράμματα της Microsoft στα οποία εκπαιδεύονται τα πιτσιρίκια είναι απαραίτητο να τα ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ; Έχετε υπόψη σας τις τιμές; Είναι γύρω στα 150€ για μαθητική περιορισμένη χρήση. Γιατί δεν μαθαίνουν ένα OpenOffice ή κάποιο άλλο αξιόλογο ανοιχτό πρόγραμμα να τελειώνουμε; Γιατί δεν μαθαίνουν τα παιδιά αυτές τις δωρεάν εφαρμογές παρά μόνο προγράμματα της Microsoft; Εδώ και χρόνια δείχνω στον γιό μου πως να χρησιμοποιεί ανοιχτό λογισμικό για να κάνει τις εργασίες του, που δίνονται σε word ή excel κτλ. Δεν είναι προώθηση αυτή εκ μέρους του υπουργείου μιας συγκεκριμένης εταιρείας με πλατφόρμα επί πληρωμή; Θα μου πείτε, μπορείς να το κατεβάσεις σπασμένο κτλ. Δεν είναι όμως αυτή λύση. Η λύση είναι να μην χρειάζεται ο μαθητής να αγοράζει το λογισμικό που του είναι απαραίτητο για το σχολείο ή ακόμα και για το πανεπιστήμιο. Ανοιχτά προγράμματα. Δύσκολο; αυτό το κείμενο το έγραψα σε google docs, το πιό απλό από τα δωρεάν…

 Χρειάζεται οπωσδήποτε μια επιστημονική κατάρτιση στον τρόπο χρήσης της ηλεκτρονικής εκπαίδευσης που τόσα χρόνια αδικαιολόγητα δεν έχει γίνει, δυστυχως από κανέναν. Παράδειγμα απλό: μας στέλνετε αρχεία pdf με ασκήσεις που πρέπει να γίνουν convert σε κάτι άλλο για να μπορέσουν οι μαθητές να τις κάνουν. Πρέπει δηλαδή να κατεβάσουμε ένα έξτρα πρόγραμμα εμείς οι γονείς αν έχουμε την τύχη να καταλαβαίνουμε λίγο από αυτά. Γιατί δεν γίνονται όλα απλά, σε μιά ανοιχτή πλατφόρμα -που υπάρχουν αρκετες- με συγκεκριμένο τύπο αρχείων κατάλληλο για κάθε μάθημα και δωρεάν…  Γιατι υπάρχει από το υπουργείο η υπόθεση πως όλοι έχουν PC? έχετε πάρει χαμπάρι πως ο περισσότερος κόσμος έχει πλέον tablet και smartphone; Και πάλι καλά που έχουμε, εμείς οι προνομιούχοι. Πόσα άλλα παιδιά δεν έχουν και είναι αντισυνταγματικά αυτήν την στιγμή αποκλεισμένα από την ΔΩΡΕΑΝ εκπαίδευση; Παιδιά που χρειάζονται πολύ το σχολείο για να ξεφύγουν από το γκέτο ή την κακοτυχία τους. Μην έχετε δύο ταχύτητες όταν δεν μπορούν να εφαρμοστούν τα μέτρα σε όλους. Ωραία η online μάθηση, αλλά για όλους και με δωρεάν πρόσβαση στον απαραίτητο εξοπλισμό.

Και μέσα σε όλην αυτήν την αναμπουμπούλα των ημερών να σας υπενθυμίσω πως το διαδίκτυο είναι πλέον δικαίωμα και απαραίτητο για όλους και ως εκ τούτο πρέπει να είναι δωρεάν ή επιδοτουμενο τουλαχιστον στους μαθητες. Καλή η κίνηση με τους παρόχους κινητής για δωρεάν πρόσβαση σε σελίδες, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να ξέρεις πως θα στείλεις δεδομένα από το κινητό σου στο τάμπλετ ή στον υπολογιστή. Πρέπει ο γονέας να ξέρει. Και αν δεν ξέρει για διάφορους λόγους, δεν έχει πρόσβαση και ο μαθητής, ιδιαιτέρως των μικρών τάξεων (και δυστυχώς των χαμηλών τάξεων γενικότερα). 

 Αυτή η κρίση μας δείχνει πολλά πράγματα, πόσα είναι χρήσιμα, ακόμα και δικαιωματικά απαραίτητα για μια σύγχρονη κοινωνία. Η πρόσβαση στην πληροφορία και στην ηλεκτρονική παιδεία για όλους είναι σίγουρα ένα από αυτά.